Zniesienie kontyngentów i liberalizacja handlu z Chinami to efekt zobowiązań podjętych już 10 lat temu. Bruksela nie może się z nich wycofać choć istnieje poważne zagrożenie, że na imporcie tekstyliów i ubrań z Chin poważnie ucierpią rodzime firmy.
„Chiny są nie do pobicia, bo mają nieskończone zasoby bardzo taniej siły roboczej, a także wszystkie surowce potrzebne do produkcji: wełnę, bawełnę, jedwab i rzadkie włókna jak angorę” - tłumaczy Francesco Marchi, dyrektor ds. ekonomicznych stowarzyszenia unijnych producentów tekstyliów Eurotex.
Dlatego pod naciskiem tej organizacji Komisja Europejska określiła warunki, na jakich mogłaby ewentualnie przywrócić ograniczenia w imporcie. Ma zostać utworzony specjalny system monitoringu Eurostat, który co miesiąc będzie podawał najnowsze dane o wielkości importu. Trudno jednak spodziewać się, że nawet jeśli import ten dojdzie do niebezpiecznego dla rodzimej produkcji pułapu to UE zdecyduje się na jakieś działania. Bruksela nie będzie rozpoczynać wojny handlowej z krajem, który staje się lokomotywą światowej gospodarki.
Chińskiej konkurencji obawiają się europejscy przedsiębiorcy. Na razie w przemyśle tekstylnym UE wciąż pracuje 2,7 mln osób, które zapewniają 230 mld euro rocznych obrotów. Najwięcej mają do stracenia Włochy, gdzie w tej branży pracuje 580 tys. osób, Hiszpania (240 tys. zatrudnionych), Portugalia (200 tys.), ale również i Niemcy (190 tys.). Pesymistyczne prognozy mówią, że w ciągu najbliższych zatrudnienie w tej branży spadnie nawet o połowę.
Zagrożenie czują również i polscy producenci odzieży: Warmia, Vistula, Wólczanka, Telimena, które próbują szukać rynków niszowych. W Polsce przemysł tekstylny zatrudnia ok. 140 tys. osób.
J.B.
Źródło:
