20 lat temu, 8 stycznia 1998 roku Sejm zgodził się na ratyfikację konkordatu z Watykanem, czyli umowy regulującej stosunki między państwem a Kościołem katolickim. Po przyjęciu przez posłów specjalnej ustawy, 23 lutego 1998 roku prezydent Aleksander Kwaśniewski podpisał dokumenty ratyfikujące. Tego dnia w Watykanie uczynił to papież Jan Paweł II. Konkordat wszedł w życie dwa miesiące później, 25 kwietnia.
Konkordat został zawarty w 1993 roku, za rządów Hanny Suchockiej, lecz ratyfikowany dopiero po pięciu latach, gdy premierem był Jerzy Buzek. Stało się tak, ponieważ umowa regulująca stosunki między państwem a Kościołem katolickim napotkała silny opór lewicy.
14-stronicowy konkordat liczy 29. artykułów. Gwarantuje, że państwo i Kościół są niezależne i autonomiczne. Kościołowi daje prawo swobodnego sprawowania kultu religijnego, prowadzenia przedszkoli, szkół i wyższych uczelni oraz świadczenia posług duszpasterskich w więzieniach i szpitalach.
Małżeństwa kościelne pociągają za sobą skutki prawne takie, jak małżeństwa cywilne, jeżeli życzą sobie tego małżonkowie. Państwo zapewnia możliwość nauki religii w przedszkolach i szkołach. Kwestie finansowe między państwem i Kościołem reguluje specjalna kościelno-rządowa komisja.
Polski konkordat stał się wzorem dla umów międzynarodowych zawieranych później przez Stolicę Apostolską z innymi państwami postkomunistycznymi, jak Węgry, Słowacja, Litwa, czy Estonia.
Konkordat między Rzeczpospolitą i Stolicą Apostolską podpisali minister spraw zagranicznych Krzysztof Skubiszewski i nuncjusz apostolski arcybiskup Józef Kowalczyk 28 lipca 1993 roku.
Następnie rząd Waldemara Pawlaka skierował do Sejmu ustawę upoważniającą prezydenta do ratyfikacji konkordatu. W parlamencie konkordat napotkał na zdecydowany opór SLD i Unii Pracy, które twierdziły, że dokument jest sprzeczny z polskim prawem i dyskryminuje niewierzących. Obie partie starały się wszelkimi sposobami proceduralnymi nie dopuścić do przyjęcia przez parlament ustawy ratyfikacyjnej. 1 lipca 1994 roku Sejm na wniosek tych klubów, uchwalił, że decyzję w sprawie konkordatu odkłada do czasu przyjęcia nowej konstytucji.
W marcu 1995 roku nadzwyczajna komisja sejmowa uznała, że konkordat jest zgodny z małą konstytucją, ale Sejm nie przyjął stanowiska komisji. Ratyfikacja została odłożona na bliżej nieokreśloną przyszłość. W lipcu 1996 roku Sejm zdecydował, że debata o ratyfikacji konkordatu odbędzie się po uchwaleniu nowej konstytucji. Jednak przyjęcie ustawy zasadniczej nie wpłynęło na zmianę stanowiska SLD i UP. Posłowie tych klubów uzależnili poparcie dla umowy z Watykanem, od uchwalenia ustaw okołokonkordatowych, które miały interpretować zapisy dotyczące między innymi, nauki religii.
15 kwietnia 1997 roku rząd Włodzimierza Cimoszewicza zaakceptował deklarację, wyjaśniającą kontrowersyjne zapisy, uzgodnioną przez dyplomację obu stron konkordatu. Nie rozwiązało to jednak kwestii, ponieważ parlament nie zdążył uchwalić odpowiednich ustaw.
Po jesiennych wyborach parlamentarnych 1997 roku i zmianie koalicji rządzącej, jedną z pierwszych decyzji gabinetu Jerzego Buzka było skierowanie do Sejmu ustawy o ratyfikacji konkordatu. Po burzliwej dyskusji, 8 stycznia 1998 roku ustawa została przyjęta. 23 lutego prezydent Aleksander Kwaśniewski w obecności premiera Jerzego Buzka, marszałków Sejmu i Senatu oraz nuncjusza apostolskiego arcybiskupa Józefa Kowalczyka, podpisał dokumenty ratyfikacyjne.
Konkordat pomiędzy Stolicą Apostolską a Rzeczpospolitą Polską został zawarty w 1925 roku. Po wojnie władze komunistyczne stwierdziły, że umowa przestaje obowiązywać, w związku z decyzjami Watykanu sprzecznymi z zobowiązaniami w traktacie. W 1939 roku Stolica Apostolska podporządkowała niektóre polskie parafie ordynariuszom niemieckim i słowackim, poprzez mianowania administratorów apostolskich oraz zmiany granic diecezji.
Po transformacji ustrojowej w 1989 roku, Polska i Watykan wznowiły stosunki dyplomatyczne. Po 4 latach, w 1993 roku, został zawarty konkordat.
Informacyjna Agencja Radiowa/IAR/E.Porycka/E.Leo/dok./to/
