Midas to imię znanego z mitologii greckiej władcy Frygii w Azji Mniejszej. Historycy podejrzewają, że ta legendarna postać mogła żyć naprawdę w drugiej połowie VIII wieku przed Chrystusem. Midas był synem króla Gordiasza i zginąć miał ponoć samobójczą śmiercią podczas najazdu Kimmerów około 690 roku przed naszą erą. Choć w mitach greckich przypisywano mu wyjątkową głupotę, pamięć o nim przetrwała jako o królu, który zamieniał wszystko w złoto. Dosłownie... Mity mówią, jak pewnego dnia Midas pochwycił sylena – pól człowieka, pół kozła – wysłannika Dionizosa. Ten w zamian za uwolnienie sługi zgodził się spełnić każde życzenie króla. Władca poprosił, aby każda rzecz, której dotknie, zamieniała się w złoto. Szybko jednak Midas zorientował się, że grozi mu śmierć głodowa. Jakby tego było mało, własną córkę zamienił w złoty posąg.
Midas długo błagał bogów by uwolnili go od czaru. W końcu Dionizos powiedział przerażonemu królowi, że aby pozbyć się czaru musi on wykąpać się w rzece Paktol, która jak głosi legenda, od tej pory stała się złotonośna.
Krezus
To imię ostatniego króla Lidii (VI wiek p.n.e.), historycznej krainy na zachodzie Azji Mniejszej, a jednocześnie to synonim kogoś bogatego. Był bowiem Krezus jednym z najbogatszych władców swojej epoki, a to dzięki dużym złożom złota i srebra w jakie obfitował jego kraj. Zresztą złoto w Lidii pozyskiwano nie tylko z ziemi; wydobywano je również z rzek za pomocą owczych skór z runem. To właśnie w kłębach owczej sierści zatrzymywały się drobinki złota, które później skrupulatnie wyjmowano i przetapiano. Ale skoro już doszliśmy do wytopu złota to trzeba zaznaczyć, że Krezus był również pierwszym władcą, który zaczął bić monety. Początkowo produkowane były z elektronu, czyli stopu złota i srebra. Służyły jako cenne precjoza i medale, którymi Krezus wynagradzał swoich wiernych podwładnych, jednak szybko, z uwagi na ich użyteczność, zaczęły pełnić rolę pieniądza kruszcowego. Pierwszego takiego pieniądza w dziejach świata.
Krezus był wręcz nieprzyzwoicie bogaty, ale oprócz bogactwa cechowała go również ambicja. Na czele swoich lidyjskich wojsk podbił greckie miasta w Jonii i przejął ich kulturę. Jego zhellenizowany dwór, pełny był artystów, poetów i filozofów, nad którymi sprawował hojny mecenat. Żadny sławy i przekonany o swojej potędze wszczął w 547 roku przed Chrystusem wojnę z królem królów Cyrusem Wielkim – władcą Persji. Grecki historyk Herodot pisze, że przed rozpoczęciem wojny Krezus zapytał się Wyroczni Delfickiej, której prawdomówność wcześniej sprawdził, czy ma wyprawić się przeciwko Persom. Otrzymał odpowiedź, że jeżeli wyprawi się na Persów, to zniweczy wielkie państwo. Pewien, że zniweczy państwo Cyrusa lidyjski król obdarował Delfy wielkimi bogactwami.
Krezus przekroczył w 547 p.n.e. graniczną rzekę Halys. Cyrus odparł najazd w nierozstrzygniętej bitwie pod Pterią. Jako że zbliżała się zima, Krezus rozpuścił wojsko do domu, zgodnie z ówczesnymi zwyczajami. Cyrus nie przejął się jednak zimą, pomaszerował pod Sardes i zajął zaskoczone miasto po 14 dniach oblężenia. Losy Krezusa po upadku miasta nie są jasne. Według Herodota żył on jeszcze wiele lat na dworze Cyrusa, a potem Kambyzesa, i był ich doradcą. Skarby, gromadzone przez Krezusa w Sardes z kopalń złota i wymuszonych danin (m.in. od miast greckich Azji Mniejszej), stały się przysłowiowe.
Złoto Achemenidów
Imperium Perskie, którym władała dynastia Achemenidów, przez ponad dwa stulecia było na Wschodzie potęgą. Jego władcy lubili zbytek i pławili się w luksusach. Szczególnie dobrze opisane zostały zbytki perskich władców w czasach podboju ich imperium przez Aleksandra Macedońskiego. Złote trony, złote wanny, złote rydwany – to tylko część dworskiego przepychu perskich królów. Macedończyk, podchodząc pod mury Persepolis – stolicy Persów, w styczniu 330 r. p.n.e., przedstawił je swoim żołnierzom jako największego wroga spośród miast Azji. Prawdopodobnie dlatego pozwolił żołnierzom splądrować miasto. Zdobywcy mimo kilkudniowej grabieży nie mogli nasycić swojej chciwości. Aleksander wywiózł skarbiec, w którym było ponoć 2.5 tony złota gromadzonego od czasów Cyrusa, założyciela Imperium.
Midas długo błagał bogów by uwolnili go od czaru. W końcu Dionizos powiedział przerażonemu królowi, że aby pozbyć się czaru musi on wykąpać się w rzece Paktol, która jak głosi legenda, od tej pory stała się złotonośna.
Krezus
To imię ostatniego króla Lidii (VI wiek p.n.e.), historycznej krainy na zachodzie Azji Mniejszej, a jednocześnie to synonim kogoś bogatego. Był bowiem Krezus jednym z najbogatszych władców swojej epoki, a to dzięki dużym złożom złota i srebra w jakie obfitował jego kraj. Zresztą złoto w Lidii pozyskiwano nie tylko z ziemi; wydobywano je również z rzek za pomocą owczych skór z runem. To właśnie w kłębach owczej sierści zatrzymywały się drobinki złota, które później skrupulatnie wyjmowano i przetapiano. Ale skoro już doszliśmy do wytopu złota to trzeba zaznaczyć, że Krezus był również pierwszym władcą, który zaczął bić monety. Początkowo produkowane były z elektronu, czyli stopu złota i srebra. Służyły jako cenne precjoza i medale, którymi Krezus wynagradzał swoich wiernych podwładnych, jednak szybko, z uwagi na ich użyteczność, zaczęły pełnić rolę pieniądza kruszcowego. Pierwszego takiego pieniądza w dziejach świata.
Krezus był wręcz nieprzyzwoicie bogaty, ale oprócz bogactwa cechowała go również ambicja. Na czele swoich lidyjskich wojsk podbił greckie miasta w Jonii i przejął ich kulturę. Jego zhellenizowany dwór, pełny był artystów, poetów i filozofów, nad którymi sprawował hojny mecenat. Żadny sławy i przekonany o swojej potędze wszczął w 547 roku przed Chrystusem wojnę z królem królów Cyrusem Wielkim – władcą Persji. Grecki historyk Herodot pisze, że przed rozpoczęciem wojny Krezus zapytał się Wyroczni Delfickiej, której prawdomówność wcześniej sprawdził, czy ma wyprawić się przeciwko Persom. Otrzymał odpowiedź, że jeżeli wyprawi się na Persów, to zniweczy wielkie państwo. Pewien, że zniweczy państwo Cyrusa lidyjski król obdarował Delfy wielkimi bogactwami.
Krezus przekroczył w 547 p.n.e. graniczną rzekę Halys. Cyrus odparł najazd w nierozstrzygniętej bitwie pod Pterią. Jako że zbliżała się zima, Krezus rozpuścił wojsko do domu, zgodnie z ówczesnymi zwyczajami. Cyrus nie przejął się jednak zimą, pomaszerował pod Sardes i zajął zaskoczone miasto po 14 dniach oblężenia. Losy Krezusa po upadku miasta nie są jasne. Według Herodota żył on jeszcze wiele lat na dworze Cyrusa, a potem Kambyzesa, i był ich doradcą. Skarby, gromadzone przez Krezusa w Sardes z kopalń złota i wymuszonych danin (m.in. od miast greckich Azji Mniejszej), stały się przysłowiowe.
Złoto Achemenidów
Imperium Perskie, którym władała dynastia Achemenidów, przez ponad dwa stulecia było na Wschodzie potęgą. Jego władcy lubili zbytek i pławili się w luksusach. Szczególnie dobrze opisane zostały zbytki perskich władców w czasach podboju ich imperium przez Aleksandra Macedońskiego. Złote trony, złote wanny, złote rydwany – to tylko część dworskiego przepychu perskich królów. Macedończyk, podchodząc pod mury Persepolis – stolicy Persów, w styczniu 330 r. p.n.e., przedstawił je swoim żołnierzom jako największego wroga spośród miast Azji. Prawdopodobnie dlatego pozwolił żołnierzom splądrować miasto. Zdobywcy mimo kilkudniowej grabieży nie mogli nasycić swojej chciwości. Aleksander wywiózł skarbiec, w którym było ponoć 2.5 tony złota gromadzonego od czasów Cyrusa, założyciela Imperium.
Źródło:
