Żyjemy w wolnych czasach, wolnym kraju, jednak często okazuje się, że to tylko pozory swobody. Dress code, zachowanie, wygląd - musimy dostosowywać się do innych, by funkcjonować w społeczeństwie. W badaniach przeprowadzonych przez CareerBuilder oraz Vault.com, 42% badanych menedżerów przyznało, że ich opinia o kimś „byłaby gorsza, jeśli ta osoba posiadałaby widoczny tatuaż". Równocześnie 44% z nich zadeklarowało, że sami posiadają trwały rysunek na skórze. Czy tatuaż może stanąć na przeszkodzie naszej karierze?
Amerykańskie Towarzystwo Dermatologiczne, w czasopiśmie Archives of Dermatology, opublikowało niedawno raport dotyczący tatuaży. Wynika z niego, że popularność rysunków na skórze rośnie. Równocześnie wzrasta liczba osób decydujących się na usunięcie tatuażu m.in. ze względu na problemy z zaakceptowaniem ich przez otoczenie, także otoczenie pracy.
Czy tatuaż przeszkadza w karierze? Niekoniecznie. Powinniśmy jednak być elastyczni i dostosowywać się do otaczających nas realiów. To umiejętność pożyteczna nie tylko w życiu zawodowym. Nie musimy rezygnować z tatuażu, pod warunkiem, że zgodzimy się czasem pójść na kompromis i ukryć go pod koszulą z długim rękawem. Wtedy „dziara” nie stanie nam na drodze w wyścigu po fotel prezesa. Warto jednak pamiętać o tym, by decyzja o jej zrobieniu była przemyślana, a sam rysunek w miejscu, które można w razie takiej potrzeby zakryć. W takim przypadku nie musimy nawet rezygnować z wymarzonego wzoru.
Co na temat tatuaży w pracy sądzą rekruterzy? Zapytaliśmy specjalistów. Katarzyna Stefańska i Paweł Dobrowolski są konsultantami w firmie, która zajmuje się doradztwem personalnym i rekrutacją.
Czy tatuaż dyskwalifikuje potencjalnego pracownika?
Katarzyna Stefańska: Często tak, jeżeli znajduje się w widocznym miejscu i jest wulgarny lub przedstawia symbole kojarzące się powszechnie w sposób pejoratywny. Ma to znaczenie ze względu na tzw. efekt pierwszego wrażenia. Społeczeństwo nie jest przyzwyczajone do widoku tatuaży, zwłaszcza w środowisku pracowniczym.
Paweł Dobrowolski: Rozumiem, że to obecnie popularna ozdoba, jednak kiedyś tatuaże były kojarzone głównie ze środowiskiem więziennym. Wykluczone są kropki koło oczu i dłoniach. Jeżeli chodzi o większe wzory, to oczywiście zdyskwalifikowani są posiadacze na swoim ciele swastyk, wulgaryzmów. Sugeruję, by tatuaże były zasłonięte przy bezpośrednim kontakcie z klientami. Nie wszyscy je tolerują.
Jaki stosunek do tatuaży mają pracodawcy?
KS: Pracodawca też człowiek, więc jeśli na wyjeździe integracyjnym (np. na basenie) zobaczy tatuaż współpracownika, może być co najwyżej zaskoczony, ale podejrzewam, że nie zdyskwalifikuje go. Przecież zatrudnił go ze względu na umiejętności, a nie wygląd.
PD: Nie spotkałem się nigdy z przypadkiem dyskredytowania osób z tatuażem. Podejrzewam jednak, że gdyby któryś z pracowników przyszedł do biura z pająkiem wytatuowanym na twarzy, pracodawca zacząłby się zastanawiać nad jego równowagą psychiczną. Trzeba zachować zdrowy rozsądek.
Czy tatuaże i kolczyki powinno się ukrywać w pracy pod ubraniem?
KS: W wielu miejscach są pewne wewnętrzne ustalenia dotyczące stroju w pracy. Wszystko, co wykracza poza ustalone kanony jest zauważane (nawet intensywny kolor paznokci!). Lepiej więc mieć na uwadze ogólnie przyjęte normy. Istnieją jednak branże, gdzie ozdoby ciała są przyjmowane z obojętnością, sympatią lub są wręcz konieczne. Tatuażysta bez tatuażu nie jest wiarygodny.
PD: Myślę, że zależy to jednak od rodzaju rysunku oraz charakteru pracy. Przy kontakcie z klientem sugerowałbym zasłonić tatuaż, w innym przypadku nie jest to chyba konieczne, pod warunkiem, że nie obowiązuje nas określony dress code. Z kolei kolczyki raczej trudno ukryć pod ubraniem. Można je ewentualnie wyjąć. Raz spotkałem się z sytuacją, kiedy pracodawca nakazał zdejmowanie kolczyka z ucha osoby, którą wysyłał na projekt do klienta. Jednak nigdy nie słyszałem o przypadku zwolnienia ze względu na posiadane przez pracownika ozdoby ciała. Podsumowując, tatuaże i inne ozdoby z reguły nieprzeszkadzają w miejscu pracy, ale przemyślmy miejsce gdzie je umieścimy.
Magdalena Stefaniak
Źródło:
