W latach 20-tych XX wieku w Europie znacznie nasilił się ruch w miastach. W poszczególnych państwach wydano szereg przepisów, mających zapobiegać chaosowi na drogach. W Polsce pierwsze działania w celu ustanowienia przepisów drogowych pojawiły się w 1921 r. Próbą bardziej szczegółowego uporządkowania przepisów było rozporządzenie z 1928 r., które mówiło m.in. o tym, kiedy można wyprzedzać lub jaka jest dozwolona maksymalna prędkość pojazdu.
Bardzo pomocne i pozwalające uniknąć wielu kolizji okazały się kierunkowskazy, które firma Bosch wprowadziła na rynek w październiku 1928 r. Po naciśnięciu odpowiedniego przycisku elektromagnes wysuwał z odbudowy około 20-centymetrowe ramię kierunkowskazu, sygnalizujące chęć zmiany kierunku jazdy. W późniejszym okresie ramię kierunkowskazu zostało wyposażone w podświetlenie, co zapewniało mu jeszcze lepszą widoczność. Kierunkowskazy elektromagnetyczne w postaci strzałek widoczne były na drogach jeszcze w latach 50-tych, po czym zostały zastąpione przez znane do dziś migacze.
Technika stosowana we współczesnych pojazdach jest o wiele bardziej zaawansowana – migacze są uruchamiane przez centralny sterownik sieci pokładowej, który odbiera sygnał od mikrołącznika na dźwigni kierunkowskazu. Charakterystyczny sygnał akustyczny kierunkowskazu pochodzi z przekaźnika sygnału lub z oddzielnego głośnika zintegrowanego w przyrządzie zespolonym.
Źródł:Robert Bosch Sp. z o.o.
Źródło:
