Po zatwierdzeniu strategii wdrażania projektu beneficjent przystępuje do zintensyfikowanych działań upowszechniających i włączających. Upowszechnianie definiuje się najczęściej jako szerokie informowanie o produkcie wypracowywanym w ramach projektu, natomiast mainstreaming to działania mające na celu doprowadzenie do szerszego wykorzystania produktów oraz ich stosowania w praktyce w skali lokalnej, regionalnej lub krajowej. Informacja i promocja bardziej odnosi się do projektu jako takiego, tj. źródeł finansowania, obszarów wsparcia, okresu realizacji i zaangażowanych podmiotów/partnerów. Jest to podstawowa wiedza dotycząca projektu na wszystkich etapach jego realizacji, a zakres informacji jest bardzo szeroki.
Upowszechnianie jest to przekazywanie do określonych adresatów informacji merytorycznych na temat produktu, wypracowywanych w projekcie dobrych praktyk oraz rezultatów innych niż produkt.
Cechą, która może odróżniać upowszechnianie od mainstreamingu jest cel tych procesów. Poprzez upowszechnianie przekazywana jest informacja dotycząca opracowywania produktu: od jego założeń, włączania grup odbiorców (empowerment), testowania, do produktu finalnego. Mainstreaming natomiast ma na celu włączanie do głównego nurtu produktów finalnych, a więc ich zastosowanie w praktyce.
Mainstreaming
Termin „mainstreaming” wywodzi się od angielskiego określenia main stream oznaczającego główny, podstawowy nurt (strumień), np. przeważające w praktyce idee, postawy, tendencje, ale też prawne i instytucjonalne rozwiązania społeczno-polityczne. Mainstreaming oznacza włączanie efektów konkretnego projektu do głównego nurtu.
Warto podkreślić, że to charakter produktu warunkuje czy beneficjent powinien podjąć się mainstreamingu horyzontalnego i/lub wertykalnego. Ocenę potencjału produktu do poszczególnych rodzajów mainstreamingu przeprowadza KOP/ZOPS podczas oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie. Następnie powinny przeprowadzać ją Sieć Tematyczna.
Niektóre rozwiązania nie wymagają wprowadzania na szerszą skalę (poprzez np. zmiany w ustawodawstwie), wystarczy, że zechcą stosować je w praktyce kolejne organizacje. Inne rozwiązania mogą po prostu nie nadawać się do przeniesienia do głównego nurtu polityki, ponieważ dotyczą np. kwestii, które nie wymagają uregulowania w drodze administracyjnej. Wówczas planowanie działań mających na celu włączanie do głównego nurtu polityki (mainstreaming wertykalny) jest niepotrzebne – nastąpi wówczas upowszechnianie i włączanie do głównego nurtu praktyki (mainstreaming horyzontalny).
Grupa docelowa
Przygotowując projekt innowacyjny należy zadać sobie pytanie, kto będzie korzystał z wypracowanego produktu, tj. kto będzie jego grupą docelową. Trzeba dokonać analizy zarówno instytucji oraz organizacji, które będą potencjalnie wykorzystywały produkt (użytkownicy), jak i grup osób, które za pomocą produktu będą otrzymywały wsparcie (odbiorcy). Po zdefiniowaniu grup docelowych kluczowe znaczenie ma zaangażowanie ich przedstawicieli w proces opracowywania i realizacji projektu. Umożliwi to spojrzenie na produkt oczami jego potencjalnych użytkowników i odbiorców, a co za tym idzie – pozwoli modyfikować produkt w trakcie jego realizacji, tak aby w jak najlepszy sposób odpowiadał na potrzeby grupy docelowej.
Jeśli projektodawca przewidział utworzenie partnerstwa, ważne jest, aby przy ich wyborze zwracał również uwagę na ich użyteczność w procesie upowszechniania i mainstreamingu. Przy planowaniu partnerstwa należy uwzględnić wybór jako partnerów tych przedstawicieli podmiotów zaangażowanych w prace w projekcie, którzy mają wiedzę na dany temat i/lub istotne kontakty. Ich potencjał nie tylko przyczyni się do lepszego przygotowania produktu, ale także okaże się podstawą skutecznego mainstreamingu.
Adresaci
Z punktu widzenia upowszechniania wiedzy o produkcie oraz mainstreamingu, w kręgu zainteresowania powinni znaleźć się m.in.:
- osoby odpowiedzialne za tworzenie polityki oraz decydenci z odpowiednich sektorów, którzy mają możliwość wprowadzania zmian;
- reprezentanci instytucji odpowiedzialnych za wdrażanie polityki regionalnej i krajowej w poszczególnych dziedzinach, w tym dotyczących funduszy strukturalnych (np. IP z innych regionów);
- podmioty, które będą korzystać z innowacyjnych rozwiązań (m.in. pracodawcy, stowarzyszenia zawodowe, praktycy, koordynatorzy projektów, przedsiębiorcy, instytucje otoczenia biznesu);
- organizacje zainteresowane zmianami w danej dziedzinie (np. organizacje branżowe, pozarządowe);
- organizacje mające wpływ na osoby odpowiedzialne za tworzenie polityki i decydentów lub na odbiorców docelowych produktu (np. izby handlowe, lokalne i regionalne agencje rozwoju, organy kwalifikacyjne i akredytacyjne, komisje do spraw równouprawnienia, organy doradcze, instytucje badawcze);
- komitety i rady zajmujące się kształtowaniem polityk;
- liderzy opinii;
- środki masowego przekazu.
Podczas planowania działań upowszechniających oraz mainstreamingu produktów i projektów innowacyjnych należy uwzględniać monitoring oraz ocenę ich efektów. Nie można tworzyć żadnego systemu w oderwaniu od mechanizmów jego weryfikacji i udoskonalania. Każde podejmowane działanie, aby miało uzasadnienie, musi zostać poddane ocenie, która wykaże, czy jest ono skuteczne i właściwie przekształca założenia w efekty.
Źródło: Eliza Tempska-Danielak, donewell sp. z o.o. dobrze zrobiona księgowość
Zobacz też:
»Wojciech Mocarski: e-dotacja to nie pieniądze za darmo
»Przemysław Żyła: e-dotacja nie jest łatwym środkiem finansowania
»Przemysław Czak: e-dotacja jest doskonałą alternatywą
»Wojciech Mocarski: e-dotacja to nie pieniądze za darmo
»Przemysław Żyła: e-dotacja nie jest łatwym środkiem finansowania
»Przemysław Czak: e-dotacja jest doskonałą alternatywą
Źródło:Informacja prasowa
