Według Nouriela Roubiniego systemowi finansowemu świata grozi załamanie, które wymaga radykalnych i natychmiastowych działań ze strony rozwiniętych oraz rozwijających się państw. W swoim ośmiopunktowym planie Roubini postuluje m.in.:
1) gwałtowne obniżenie stóp procentowych na całym świecie o 150 pkt. bazowych (czyli w USA do poziomu 0%),
2) udzielenie „tymczasowych” państwowych gwarancji wszystkim depozytom bankowym oraz częściową nacjonalizację banków,
3) wstrzymanie wszystkich procedur bankowych windykacji nieruchomości,
4) dostarczenie „nielimitowanej” płynności do sektora bankowego,
5) udzielenie państwowych kredytów wszystkim „wypłacalnym” przedsiębiorstwom,
6) wprowadzenie fiskalnego „pakietu stymulacyjnego” zakładającego m.in. plan robót publicznych,
7) globalne porozumienie pomiędzy państwami, które mają ujemny bilans handlowy z krajami dysponującymi nadwyżkami.
„W tym stanie rynku istnieje poważne ryzyko krachu podobnego do przeszło 20-procentowego jednodniowego załamania cen akcji z 1987 roku” – pisze Nouriel Roubini.
Roubnini obawia się, że załamanie globalnego systemu finansowego będzie skutkowało trwającą dekadę „L-kształtną” recesję podobną do kryzysu w Japonii w latach 90-tych XX wieku.
Krytycy postulatów Roubiniego przywołują słowa austryjackiego ekonomisty Ludwiga von Misesa, który uważał, że dostarczanie przez państwo taniego pieniądza przypomina przynoszenie przedsiębiorcom pączu – im więcej piją, tym lepsza jest zabawa i tym szybciej kręci się gospodarka. Jednakże im więcej się wypije, tym gorsze będą konsekwencje. Tym razem profesor Roubini proponuje dać pijanym bankierom kilka butelek śliwowicy.
K.K.
Źródło:
