Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego chce zaktualizować listę tzw. „czystych nośników”. W tym celu w środę rozpoczęło 30-dniowe konsultacje publiczne projektu nowelizacji rozporządzenia w sprawie opłat reprograficznych.
Opłata reprograficzna, czyli opłata od tzw. „czystych nośników” — np. pustych płyt CD, pendrive’ów czy dysków, to sposób na wynagrodzenie twórców za to, że ich dzieła mogą być legalnie kopiowane na własny użytek, np. w domu. Dzięki niej, artyści, pisarze czy muzycy dostają pewną rekompensatę za prywatne kopiowanie ich utworów. Takiej kompensaty wymaga prawo Unii Europejskiej, ale nie ma narzuconej jednej jej formy. W Polsce taki mechanizm działa od 1994 roku. Ostatni raz został zaktualizowany w 2008 roku, kiedy coraz popularniejsze stawały się notebooki, kieszonkowe kamery video i czytniki e-booków.
Jak podaje Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, wpływy z opłat reprograficznych w Polsce należą do najniższych w Europie, co jest konsekwencją obowiązywania przestarzałych przepisów w tym zakresie, które do dzisiaj za „czyste nośniki” uznają magnetofony, magnetowidy, faksy, odtwarzacze mp3 czy nagrywarki CD.
Jak zaznaczył resort w komunikacie, przez 17 lat technologia i rzeczywistość cyfrowa zmieniły się radykalnie, a rozporządzenie w sprawie opłat reprograficznych dalej uwzględnia takie „czyste nośniki” jak VHS, mp3, faks czy nagrywarki DVD.
MKiDN chce równowagi w obrocie urządzeniami o rozszerzonych funkcjach, urealnienia wartości opłat przez wprowadzenie opłaty w wysokości 1 proc. dla wszystkich nowych urządzeń, a dla pozostałych obniżenia jej do maksymalnie 2 proc. oraz uproszczenia systemu m.in. za pomocą zmniejszenia liczby urządzeń i nośników objętych opłatą z 65 do 19. Proponuje także pobieranie opłaty bezpośrednio od producentów i importerów urządzeń.
Resort kultury szacuje, że dzięki nowelizacji do artystów może trafić każdego roku dodatkowych 150 – 200 mln złotych.
zzp/ aszw/
