Re: Likwidacja czy zawieszenie działalności

No i już po.

Ponieważ trudno jest trafić na wcześniejsze strony, przytoczę oddalone odwołanie.

Sygn. akt. III AUa 3587/04

Pismo zawierające interpretacje, uściślenia oraz dokumenty
niezbędne do apelacji
od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie
Wydział VII Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 03-11-2004 r sygn. akt VII U 2363/04

Ze względu na dość szczupły w swej treści załącznik, dołączony do pisma apelacyjnego, oraz ze względu na braki oraz nieścisłości zawarte w uzasadnieniu, napisanym przez Sąd w pierwszej instancji, proszę o dołączenie do akt załącznika wskazanego w tym piśmie..

Jednocześnie, zdając sobie sprawę, że zawartość wymaga czasu, niezbędnego do wnikliwego zapoznania się z jego treścią, proszę Wysoki Sąd o odroczenie rozprawy na czas niezbędny do tego celu.

Proszę także by w trakcie postępowania sądowego Wysoki Sąd skorzystał z art. 5 Kpc, oraz art. 161 tego kodeksu,

Do pisma dołączono załącznik z dnia 03-04-2006 r

Załącznik z dnia 03-04-2006 r

Zakład Ubezpieczeń Społecznych, uzasadniając wydanie decyzji na podstawie art. 38 ust. 1, ustawy z dnia 13 października 1998 roku, o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. Nr 137 poz. 887 z późn. zm ) odnośnie objęcia mnie ubezpieczeniem za okresy w niej wymienione, posiłkuje się ustawą szczególną, a mianowicie ustawą z dnia 19 listopada 1999 r Prawo działalności gospodarczej ( Dz. U. Nr 101 poz. 1178 ).

Powołując się na przepisy ogólne, art. 2 ust 1:

„Działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy jest zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, budowlana, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i eksploatacja zasobów naturalnych, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły ” wydał decyzję za okresy od 1999 – 2003 roku do nadal. Pragnę zwrócić uwagę Wysokiego Sądu na fakt, że w/w ustawa zgodnie z zawartym w niej art. 100 :

„ Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2001 r., z wyjątkiem przepisów art. 4 pkt 3 i 4, rozdziału 5 i 6 oraz art. 89, art. 90 i art. 98 ust. 1 i 2, które wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, oraz art. 13 w zakresie dotyczącym możliwości
realizacji określonych obowiązków za pośrednictwem rachunku w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, art. 79 oraz art. 88 ust. 2 i 3, które wchodzą w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia,”

nie obowiązywała we wszystkich latach wymienionych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Do tego wskazanego przez ustawę czasu, obowiązywała ustawa z dnia 23 grudnia 1988 r o działalności gospodarczej. Jak wynika z zapisu art. 2 ust. 1 tej ustawy:

„Działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy jest działalność wytwórcza, budowlana,
handlowa i usługowa, prowadzona w celach zarobkowych i na własny rachunek podmiotu prowadzącego taką działalność”

i nie można na jego podstawie wywodzić tezy zawartej w uzasadnieniu do decyzji, napisanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, jakoby działalność jest wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły oraz że jej wykonywanie ma nieprzerywalny charakter.

Dodam, dla potrzeb dalszego wywodu, że ustawa ta zawierała także art. 4 o następującej treści:

„Przedsiębiorcy mogą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonywać czynności oraz działań, które nie są przez prawo zabronione.”

Już na tym etapie stwierdzam, że ZUS wydał decyzję za lata 1999, 2000, posiłkując się w uzasadnieniu nieobowiązującą w owym czasie ustawą, z pominięciem ustawy obowiązującej w tym okresie.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję, między innymi w związku z art. 83 ust 1 pkt 2:

„Zakład wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności:
przebiegu ubezpieczeń;”

Twierdzę, że nie można stwierdzić przebiegu ubezpieczeń, w okresach gdy płatnik był z nich wyrejestrowany.

Kluczowym dla odwołania jest art. 13 pkt. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. nr 137, poz. 887 ze zmianami), w którym prawo stanowi, że:
„obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące działalność pozarolniczą – od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności”.

Z treści powołanego artykułu oraz z treści art. 6 ust. 1 punkt 5 cytowanej ustawy wynika, że obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnym, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby faktycznie prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, a nie te, które jedynie figurują w ewidencji. Natomiast według pisma ZUS, dołączonego do akt sprawy, zawierającego uzupełnienie uzasadnienia, sam wpis do ewidencji jednoznaczny jest z rozpoczęciem wykonywania działalności oraz nieprzerywalnym jej wykonywaniem.

Z zestawienia treści obydwu ustaw, można zauważyć, że czym innym jest byt prawny prowadzących działalność gospodarczą, a czym innym okres wykonywania czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.


Ustawa Prawo Działalności gospodarczej nie powstała w celu zdefiniowania i uściślenia pojęć zawartych w ustawie o ubezpieczeniach społecznych. A ponadto zawiera ona ogólne treści służące jedynie:

Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
Ustawa określa zasady podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zadania organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego w zakresie działalności gospodarczej.
Art. 2.
1. Działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy jest zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, budowlana, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i eksploatacja zasobów naturalnych, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły,

oraz zawiera rozdział określający podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej:

Rozdział 2
Podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej
Art. 7.
Przedsiębiorca może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców. Zasady wpisu do rejestru przedsiębiorców określają przepisy odrębnej ustawy.
Art. 8.
Przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą na zasadach uczciwej konkurencji i poszanowania dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów.
Art. 9.
Przedsiębiorca jest obowiązany spełniać określone przepisami prawa warunki wykonywania działalności gospodarczej, w szczególności dotyczące ochrony przed zagrożeniem życia, zdrowia ludzkiego i moralności publicznej, a także ochrony środowiska.
Art. 10.
Jeżeli przepisy szczególne nakładają obowiązek posiadania odpowiednich uprawnień zawodowych przy wykonywaniu określonego rodzaju działalności gospodarczej, przedsiębiorca jest obowiązany zapewnić, aby działalność gospodarcza była wykonywana bezpośrednio przez osobę legitymującą się posiadaniem takich uprawnień zawodowych. itd

3

Proszę by Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał w całym Rozdziale 2,
Podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej, choćby „cień” zapisu, że wykonywanie działalności gospodarczej ma ciągły i nie przerywalny charakter. Względnie nakaz bezwzględnego obowiązku jej wykonywania w ten sposób, względnie zakaz występowania przerw w wykonywaniu.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zarówno w decyzji jak i piśmie procesowym, nie wskazał podstawy prawnej, określającej: częste przerwy, krótkie przerwy, zmniejszony wymiar czasu pracy.
Pragnę tu dodać, że zmniejszony wymiar czasu pracy rozumiany potocznie lub na podstawie określeń zawartych w Kodeksie Pracy, nie ma nic wspólnego z przerwami w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Definicję pojęcia 'ciągły' podaje prof..Wojciech Jana Katner w książce „Prawo działalności gospodarczej”, wyd. LexisNexis 2003. Autor w r. 1999, gdy powstawała ustawa o działalności gospodarczej, był wiceministrem gospodarki i z racji zajmowanego stanowiska brał udział w pracach legislacyjnych. Według prof. Katnera pojęcie ciągłego prowadzenia działalności gospodarczej zawarte w art.2 tej ustawy nie oznacza „bez przerw”, a "ciągły" należy rozumieć jako przeciwieństwo okazjonalnego (np. sprzedaż własnoręcznie zebranych grzybów, bez przygotowania i organizacji). Wystarczy zorganizowana forma prowadzenia działalności, np. spółka lub zarejestrowana działalność, by taka działalność spełniała warunek ciągłości.

Przytoczę tu fragment innego opracowania autorstwa Jarosława Odachowskiego z Zakładu Prawa Administracyjnego Gospodarczego, Wydziału Prawa Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego.

Kwestia przerw w wykonywaniu działalności gospodarczej.

„Szczególną rolę odgrywa tu zamiar wykonywania działalności w sposób ciągły. Gdy przedsiębiorca przejawia ów zamiar, wtedy przerwy nie pozbawią danej działalności cechy ciągłości. Należy jednak dodać, że w okresach między przerwami działalność gospodarcza musi spełniać wymóg ciągłości.
Zachowanie tego wymogu nie wymaga więc prowadzenia danej działalności w sposób nieprzerwany. Występowanie przerw w procesie działalności gospodarczej jest normalnym, typowym zjawiskiem, tym bardziej, ze ich przyczyny są różnorodne. Przyczyna przerwy może być natury osobistej
( np urlop ) lub obiektywnej ( np. awaria urządzeń, zmiana siedziby ).
Znaczenie prawne ma definitywne zaprzestanie wykonywania działalności, które może być motywowane względami subiektywnymi, wynikać z właściwości stosunku prawnego ( np umowy ) albo zachodzić z mocy samego prawa.
Definitywne zaprzestanie prowadzenia danej działalności-jeśli wynika ze względów subiektywnych-będzie się wiązać z takim właśnie zamiarem przedsiębiorcy. Jednak w pewnych sytuacjach w grę wchodzą czynniki o charakterze obiektywnym, jak np. wspomniany wyżej upływ czasu. Czynniki te mogą doprowadzić do zakończenia działalności gospodarczej bez względu na taki czy inny zamiar przedsiębiorcy. Zamiar danego podmiotu nie może być tu rozumiany w sposób absolutny.
Teoretyczny model działalności gospodarczej-uwzględniając przerwy w jej wykonywaniu-powinien wyglądać następująco. Przedsiębiorca wykonuje działalność w sposób ciągły, jednak w jej trakcie mogą następować przerwy. W tym czasie podmiot ten nie wykonuje swej działalności. Mimo to powinien on dalej przejawiać zamiar prowadzenia działalności w sposób ciągły i po "zakończeniu" przerwy wznowić swą działalność-chyba, że rozważamy wspomniany wcześniej aspekt definitywnego zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej"

4

Podobne stanowisko zawarte jest w Zeszycie Prawniczym Biura Studiów i Ekspertyz Kancelarii Sejmu 4 (8) X-XII 2005:

„Działalność gospodarcza musi być wykonywana w sposób ciągły. Przez takie określenie ustawodawca chciał z pojęcia działalności gospodarczej wyeliminować przedsięwzięcia jednorazowe czy też podejmowane sporadycznie. Komentowanej przesłanki nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy ( np. przez cały rok, cały miesiąc, a tym bardziej przez cały dzień ). Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu ( np powtarzalność cyklu produkcyjnego ). Stąd też, z uwagi na obecność zamiaru powtarzalności, także sezonowa ( tj. Wykonywana w sposób ciągły co każdy sezon ) działalność jest również działalnością gospodarczą.

Jak widać wykładnia prawa reprezentowana przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zgoła odmienna od ogólnie przyjętych zasad pojmowania tematu, którym się zajmujemy, oraz sprzeczna z zapisami ustawy Prawo Gospodarcze.

Podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa ( art. 5 ustawa Prawo działalności gospodarczej ). Natomiast zaprzestanie prowadzenia albo (i) wykonywania działalności gospodarczej nie tylko jest wolne dla każdego na równych prawach, ale nie wymaga zachowania, spełnienia żadnych warunków, gdyż takich warunków żaden przepis prawa nie formułuje. O zaprzestaniu prowadzenia albo (i) wykonywania działalności gospodarczej stanowi zatem tylko i wyłącznie wola prowadzącego, a o zaistnieniu takiej woli (i tylko woli) prowadzący działalność informuje (jeśli przepisy prawa to nakazują) właściwe instytucje. Administracyjne skutki zaprzestania powstają z chwilą wniesienia tylko i wyłącznie informacji o tym zaprzestaniu. Żadna instytucja nie może uzależniać administracyjnych skutków złożonej informacji o zaprzestaniu od spełnienia dodatkowych warunków lub kryteriów zaprzestania, gdyż takowych prawo nie przewiduje. Pytanie "dlaczego podmiot zaprzestaje prowadzenia/wykonywania działalności" jest prawnie tożsame z pytaniem "dlaczego podmiot podejmuje działalność gospodarczą" i żądaniem odpowiedzi na to pytanie pod rygorem braku skuteczności zgłoszenia rozpoczynanej działalności gospodarczej. Żądania wykazywania, że podmiot "miał powody by zaprzestać prowadzenia działalności gospodarczej" uznać należy za równie absurdalne, jak żądanie wykazywania, że podmiot "miał powody by podjąć prowadzenie działalności gospodarczej" i usiłowanie wprowadzenia prawnej instytucji "zgody" na podjęcie działalności od uznania, bądź nie uznania wskazanych "powodów".

Sąd Najwyższy stwierdził, iż zgłoszenie faktu zaprzestania działalności do ZUS może spowodować zawieszenie obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne - z PRZYCZYN podanych w zgłoszeniu. Rolą sądu II instancji będzie zatem ustalenie, czy takie PRZYCZYNY rzeczywiście zaistniały.

5

Ustawa o SUS i rozporządzenia wykonawcze jednoznacznie określają ZAMKNIĘTY katalog PRZYCZYN wyrejestrowania z ubezpieczeń zarówno płatnika składek, jak i ubezpieczonego. Są to "zaprzestanie prowadzenia działalności" i "wykreślenie z ewidencji, rejestru lub listy". Są to przyczyny WYREJESTROWANIA , a nie przyczyny zaprzestania, albo wykreślenia. Sąd Najwyższy stwierdził zatem, że weryfikacji podlegać może:

a) Czy faktycznie wykreślenie z ewidencji, rejestru lub listy miało miejsce

b) Czy faktycznie podmiot zaprzestał prowadzenia działalności

Inne, opaczne rozumienie pojęcia "przyczyny" z wspomnianego wyroku Sądu Najwyższego spowodowałoby przyjęcie uprawnienia również do badania powodów, z jakich podmiot zwrócił się do organu ewidencyjnego z wnioskiem o jego wykreślenie z ewidencji, rejestru lub listy i uzależnienia decyzji o wykreśleniu od uznania, albo nie uznania tych powodów, a zatem instytucji administracyjnego zezwolenia na zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej.


W polskim prawie zawarta jest mnogość definicji działalności gospodarczej. Definicje te nie tylko nie odznaczają się wzajemną spójnością, ale często wzajemnie przeczą sobie, czego klasycznym przykładem może być porównanie konstrukcji zawartej w Ustawie o PKD i w ustawie o PDG. Jednakże dla celów Ustawy o SUS wykorzystać można zgodnie z wolą ustawodawcy tylko jedną definicję zawartą w Ustawie PDG/SDG. Tę definicję wyróżnia spośród innych zawarta w niej cecha działalności gospodarczej : zorganizowanie i ciągłość.

Literatura przedmiotu (Uniwersytet Łódzki - prof. Katner , Uniwersytet Warszawski i Rada Legislacyjna przy Prezesie Rady Ministrów - prof. Giersdorf i prof. Kosikowski, Uniwersytet Wrocławski - dr Odachowski i inne), a także słownik języka polskiego nie pozostawiają tutaj zbyt dużego marginesu swobody interpretacji. Ciągłości działalności gospodarczej wg autorów wspomnianych opracowań nie można utożsamiać z nieprzerwanym ciągiem zdarzeń, lecz z ich wzajemnym związkiem oraz związkiem z systemem zorganizowania przedsiębiorstwa. Jeśli więc zachowany jest ów system zorganizowania przedsiębiorstwa, a dla wystąpienia przynoszącego (albo mogącego przynieść) zysk działania przedsiębiorcy brakuje TYLKO klienta (zleceniodawcy lub odbiorcy usługi) , to oczekiwanie na kolejne zamówienia/klienta lub ich poszukiwanie nie oznacza zaprzestania wykonywania takiej działalności i nie powoduje uchylenia obowiązku ubezpieczenia społecznego. Ale jeśli oprócz braku klienta wystąpi brak choćby jednego elementu szeroko rozumianego zgodnie z regułami ekonomii systemu zorganizowania przedsiębiorstwa - powodującego, że nie jest możliwe wykonanie zlecenia, albo zrealizowanie usługi - to nie można mówić o WYKONYWANIU działalności, gdyż takowe przy owym braku nie jest możliwe.

Identyczny skutek w postaci braku wykonywania działalności przyniesie BRAK WOLI przedsiębiorcy do wykonywania działalności, brak ustawowego wymogu CELU OSIĄGNIĘCIA ZYSKU jako integralnej cechy wykonywania działalności gospodarczej. Samo istnienie gotowego parku maszynowego, surowców, potencjalnych odbiorców itp nie generuje działalności gospodarczej. Dla jej zaistnienia niezbędna jest WOLA CZŁOWIEKA i jej realizacja w postaci działania. I ten właśnie warunek zawarł ustawodawca w art. 2 Ustawy PGD : celem działalności gospodarczej jest osiągnięcie zysku. Aby coś było celem działania - musi najpierw wystąpić wola działania. Jej brak eliminuje cel. Jeśli więc przedsiębiorca stwierdzi, że od danego dnia nie chce zarabiać pieniędzy, nie chce działać w celu osiągnięcia zysku - to od tego dnia działalności NIE WYKONUJE - nawet jeśli w jego dyspozycji znajduje się gotowy park maszynowy, surowce i oczekujący potencjalni odbiorcy.

6

Nie chcę na tym etapie zagłębiać się w istotę przepisów i definicji związanych z pojęciem działalności gospodarczej, przytoczę jednak definicję zawartą w Polskiej Klasyfikacji Działalności.

Klasyfikacja PKD została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 stycznia 2004 r. (Dz. U. nr 33, poz. 289) z późniejszymi zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2004 r. (Dz. U. Nr 165, poz. 1727) do stosowania w statystyce, ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości, a także w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej.

„Działalność ma miejsce wówczas, gdy czynniki takie jak: wyposażenie, siła robocza, technologia produkcji, sieci informacyjne lub produkty są powiązane w celu wytworzenia określonego wyrobu lub wykonania usługi. Działalność charakteryzowana jest przez produkty wejściowe (wyroby lub usługi), proces technologiczny oraz przez produkty wyjściowe.”

Na podstawie tej definicji wynika, że brak samochodu w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej o nazwie zarobkowy przewóz osób, powoduje nie możność wykonywania działalności. Brak siły roboczej, a nią w przypadku jednoosobowej działalności jestem ja, także eliminuje tę działalność jako wykonywaną.

Na pierwszej rozprawie przed Sądem Okręgowym w Krakowie, wskazywałem na następujące czynniki:

1.brak w pewnych okresach samochodu, koniecznego do wykonywania zarobkowego przewozu osób
2.przerwa w prowadzeniu działalności gospodarczej, a wynikająca z chęci odpoczynku i skutkująca nieobecnością zarówno w miejscu prowadzenia działalności jak i miejscu wykonywania działalności gospodarczej, a jest nim gmina Kraków,

wskazujące na brak możliwości wykonywania działalności.

Wykładnia ZUS, na której oparł on zaskarżoną decyzję nie jest prawidłowa. A wskazuje na to jednoznacznie także orzeczenie Sądu Najwyższego sygn. SN II UKN 692/99 OSNP 2002/5/124 w którym Sąd przychyla się do decyzji ZUS o wyłączeniu z ubezpieczenia społecznego z datą wsteczną Józefy S., mimo, że figurowała w ewidencji działalności gospodarczej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyraził w tej sprawie z goła odmienne stanowisko od wyrażonego w piśmie procesowym dołączonym przez ZUS do zaskarżonej decyzji, słusznie uważając, że sam wpis do ewidencji działalności gospodarczej nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej. Sąd Najwyższy przychylił się do tego stanowiska, stwierdzając cyt. „Wpis do ewidencji działalności gospodarczej nie jest wystarczającą przesłanką dla przyjęcia faktu prowadzenia działalności ani – w konsekwencji – dla powstania obowiązku ubezpieczenia społecznego”.


Sąd Najwyższy stwierdził ponadto, cyt. „zarówno wpis jak i jego wykreślenie nie mają znaczenia prawnego dla bytu przedsiębiorcy, gdyż jego istnienie zależy od prowadzenia działalności gospodarczej”. Sąd Najwyższy powołał się na ustawę z dnia 19 listopada 1999 roku Prawo dzia-łalności gospodarczej (Dz. U. z 1999 r. Nr 101 poz. 1178 z późn. zmianami), której art. 7 punkt 2 brzmi cyt. „Przedsiębiorca będący osobą fizyczną może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej”. Sam wpis, zatem nie oznacza prowadzenia działalności. Nie można, wobec tego definicji działalności gospodarczej zastosować do samego wpisu do ewidencji, jak zrobił to ZUS w zaskarżonej decyzji.

7

Wykładnia, którą przyjął ZUS w mojej sprawie nie jest prawidłowa. Wskazuje na to jednoznacznie również treść wydanych na podstawie delegacji ustawowej rozporządzeń.

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 4 grudnia 1998 roku w sprawie określenia wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, imiennych raportów miesięcznych i imiennych raportów miesięcznych korygujących, zgłoszeń płatnika, deklaracji rozliczeniowych i deklaracji rozliczeniowych korygujących oraz innych dokumentów (Dz. U. z 1998 roku Nr 149 poz. 982) oraz Załącznikiem nr 20 do tego Rozporządzenia zawiera zestawienie kodów wykorzystywanych w dokumentach ubezpieczeniowych wymieniającym wśród nich, obok kodu przyczyny wyrejestrowania płatnika z ubezpieczeń

nr 111 – „osoba fizyczna opłacająca składki wyłącznie za siebie - decyzja o wykreśleniu z ewidencji, rejestru lub skreślenie z listy”,

Minister wymienia także kod:

nr 113 – „oświadczenie o zaprzestaniu prowadzenia pozarolniczej działalności”

oraz z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 6 sierpnia 2003 roku zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, imiennych raportów miesięcznych i imiennych raportów miesięcznych korygujących, zgłoszeń płatnika, deklaracji rozliczeniowych i deklaracji rozliczeniowych korygujących oraz innych dokumentów (Dz. U. z 2003 roku Nr 150 poz. 1457) oraz załącznikiem nr 13 zawierającym następujące kody przyczyny wyrejestrowania płatnika:

nr 111 – „zaprzestanie prowadzenia działalności”

a także kod:

nr 211 – „wykreślenie z rejestru, ewidencji lub skreślenie z listy”,

informowałem Zakład Ubezpieczeń Społecznych, poprzez zaznaczenie kodu 113 a w okresie późniejszym, kodu 111, na przeznaczonych do tego celu drukach ZWUA oraz ZWPA, że zaprzestaję czasowo prowadzenia działalności gospodarczej. Wynika to wprost z treści właściwych, zaznaczonych przeze mnie kodów przyczyn wyrejestrowania z ubezpieczeń, bowiem zawierają one informację, że działalność nie została wykreślona z ewidencji, ponieważ na likwidację, a co za tym idzie, wykreślenie z ewidencji wskazywał kod 111 a obecnie kod o numerze 211.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych, przyjmując dokumenty, a podczas osobistego przyjmowania ich przez urzędnika tegoż zakładu, oraz natychmiastowego sprawdzenia i często weryfikacji, jeżeli uważał, że nie mam prawa podać takiego kodu, winien był:

1.zakwestionować natychmiast takie zgłoszenie jako niezgodne z obowiązującym prawem, jeżeli tak jest zapisane w przepisach o ubezpieczeniach społecznych
2.przeprowadzić kontrolę stanu faktycznego np. czy po zgłoszeniu wykonywałem działalność, czy w ogóle byłem w owym czasie w miejscu wykonywania działalności, czy narzędzie mojej pracy posiadało oznaczenia wskazujące na wykonywanie usług, ( stosowny zapis prawny zamieszczę na końcu pisma ).

Próba przeprowadzenia kontroli po czasie trwania okresu nie wykonywania działalności mija się z celem, gdyż ze względu na owe przepisy, można to stwierdzić tylko i wyłącznie w danym czasie.

8

W trakcie rozmowy przeprowadzanej ze mną w siedzibie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, urzędnik wypytywał mnie co robiłem w okresach gdy nie wykonywałem działalności gospodarczej, a zgłoszonych na drukach wygłoszeniowych. Ani razu nie padło z mojej strony stwierdzenie, że robiłem cokolwiek, co mogłoby świadczyć, że wykonywałem zarobkowy przewóz osób.
Ponadto pragnę dodać, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych, nie został prawnie umocowany, do badania, bądź uznawania powodów, dla których prowadzący działalność gospodarczą, zaprzestał czasowo ją wykonywać. Żadną miarą nie należy to do jego zadań ani praw.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych ma jedynie możliwość i prawo, przy pomocy postępowania wyjaśniającego oraz kontroli, sprawdzić czy takie zaprzestanie miało faktycznie miejsce, gdyż przyczyną wyrejestrowania z ubezpieczeń jest zaprzestanie prowadzenia działalności a nie to co robiłem prywatnie w tym czasie.

Ponieważ na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Krakowie Wydział VII Ubezpieczeń Społecznych przedłożyłem do wglądu oryginały pism zgłaszających zawieszenia działalności w Urzędzie Skarbowym i nie stwierdziłem, by w uzasadnieniu Sąd odniósł się do tego faktu, dołączam do tego pisma kserokopie tych dokumentów, ( dowód nr 1 ) celem umożliwienia Wysokiemu Sądowi, porównanie dat tam zapisanych z tymi, które wymienia w swej decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Skłania mnie do tego zarówno Wyrok z dnia 11 stycznia 2005 r. I UK 105/04:

„Wykreślenie wpisu pozarolniczej działalności gospodarczej z ewidencji
lub odnotowanie przerw w jej prowadzeniu powoduje - na stałe lub okresowo - ustanie obowiązku ubezpieczenia. Zgłoszenie faktycznego zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej tylko w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych może prowadzić do ustania obowiązku ubezpieczenia w przypadku rzeczywistego zaistnienia przerwy w prowadzeniu tej działalności.”

wraz z fragmentem następującej treści:

„Powiadomienie o przerwach w prowadzeniu działalności gospodarczej jedynie organu rentowego - nie daje - zdaniem Sądu, podstaw do przyjęcia, że w tych okresach działalność nie była prowadzona. W celu uzyskania wyłączenia z ubezpieczenia społecznego wskazywanych
przez wnioskodawczynię przerw, powinna ona była wyrejestrować działalność gospodarczą w Urzędzie Skarbowym przedkładając odpowiednie dokumenty.”

jak i fragment treści pisma:

PISMO CENTRALI ZAKŁADU UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH
z dnia 31 lipca 2002 r. do oddziałów ZUS (Znak: FUU 400-302/02)

„Jeżeli natomiast występują wątpliwości, czy osoba, która wyrejestrowała się z obowiązkowych ubezpieczeń społecznych faktycznie nie prowadzi działalności gospodarczej (szczególnie jeżeli dotyczy to kilkudniowych okresów w ciągu jednego miesiąca) należy podejmować postępowania wyjaśniające w celu ustalenia stanu faktycznego. Przy czym uznawanie, iż w danym okresie działalność gospodarcza faktycznie nie była prowadzona, powinno następować tylko w przypadku, gdy osoba prowadząca działalność gospodarczą zgłosiła przerwę w prowadzeniu działalności w urzędzie skarbowym, a urząd tę przerwę uznał.”

Powołanie się na owe treści, nie oznacza, że bezkrytycznie zgadzam się z nimi. Traktuję je jedynie, jako odniesienie do prawidłowości wydania decyzji przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych chociażby w odniesieniu do orzeczenia SN oraz wytycznych ZUS.

9

Nie każdy ubezpieczony wiadomości i treści na temat ubezpieczeń społecznych, czerpie z aktów prawnych. Czasem mając zaufanie do urzędów - opartego na zapisach Kodeksu Postępowania Administracyjnego - w tym wypadku ZUS, traktuje informacje tej instytucji, zamieszczone zarówno w poradnikach wydanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych W-wa ul. Czerniakowska 16, jak i na stronie internetowej, zamieszczonej w celu dokładnego i zgodnego z prawem informowania ubezpieczonych, jako źródło wiedzy.
Dla przykładu podaję fragmenty stojące w rażącej sprzeczności z treścią zarówno decyzji, uzasadnienia do niej, jak i pisma procesowego: ( dowód nr 2 ) Jak widać z zaznaczonych fragmentów, zgodne są one także z poradami i informacjami urzędników ZUS przyjmujących i weryfikujących dokumenty w momencie przyjmowania.

Na koniec pragnę zwrócić uwagę Wysokiego Sądu na art. 8 ust. 6 pkt 1:

„Za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się:
osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych;”

Otóż w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej pod tytułem „zarobkowy przewóz osób”, nie tylko ustawa o działalności gospodarczej jest zbiorem tych przepisów. Jest nim także:
1) Kodeks Drogowy
2) Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym
( Dz.U. z 2001r. Nr 125, poz. 1371.)
3) UCHWAŁA NR LXIII/581/04 Rady Miasta Krakowa z dnia 20 października 2004 r
wraz z załącznikiem

Dla przykładu podam niektóre zapisy ustawy o transporcie:

art. 4 ust. 17

licencja - decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do
spraw transportu lub określony w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego,

art. 5 ust.1

Podjęcie i zarobkowe wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania
odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego, zwanej dalej .licencją

10

Art. 15.

1. Licencję cofa się:
1) w przypadku gdy:
a) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania
działalności gospodarczej objętej licencją,
b) przedsiębiorca nie podjął działalności objętej licencją w ciągu 6 miesięcy
od dnia jej wydania, pomimo wezwania organu licencyjnego do jej
podjęcia,
2) jeżeli jej posiadacz:
a) przestał spełniać wymagania uprawniające do jej udzielenia,
b) rażąco naruszył warunki określone w licencji lub inne warunki wykonywania działalności objętej licencją określone przepisami prawa,
c)odstąpił licencję osobie trzeciej,
d) zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej objętej licencją, a w szczególności nie wykonuje, na skutek okoliczności zależnych od niego, transportu drogowego co najmniej przez 6 miesięcy,

Jak wynika z zapisu art. 15 pkt 2 ust d, dopuszcza się nie wykonywanie transportu drogowego z przyczyn zależnych tylko i wyłącznie od prowadzącego ten rodzaj działalności gospodarczej bez utraty licencji, o ile okres ten nie przekracza 6-u miesięcy.


Przytoczę tu także zapis zawarty w UCHWALE NR LXIII/581/04 Rady Miasta Krakowa z dnia 20 października 2004 r wraz z załącznikiem podjęta Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /tekst jednolity: Dz.U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591, zm.: z 2002 r. Nr 23 poz. 220, Nr 62 poz. 558, Nr 113 poz. 984, Nr 153 poz. 1271, Nr 214 poz. 1806, z 2003 r. Nr 80 poz. 717, Nr 162 poz. 1568/ w związku z art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe /tekst jednolity: Dz.U. z 2000 r. Nr 50 poz. 601, zm.: z 2001 r. Nr 125 poz. 1371, z 2002 r. Nr 113 poz. 984, Nr 130 poz. 1112, z 2003 r. Nr 149 poz. 1452, Nr 211 poz. 2049/ – Rada Miasta Krakowa uchwala, co następuje:

§ 2.
1. Z chwilą zaprzestania działalności gospodarczej w zakresie zarobkowego przewozu osób, przedsiębiorca jest obowiązany zlikwidować oznaczenia zewnętrzne i wewnętrzne taksówki.
2. W przypadku czasowego zawieszenia zarobkowego przewozu osób, kierowca jest obowiązany do zasłonięcia lub zdjęcia z dachu dodatkowego światła z napisem „TAXI”.

I ja za każdym razem do tego wymogu § 2 pkt 2 się zastosowałem.

11

Ponieważ zapisy ustaw Prawo Działalności Gospodarczej ani ustawy o Ubezpieczeniach Społecznych nie uległy w interesującej materii zmianie, sądzę, że były i są obowiązujące, oraz że zapis w uchwale nie stoi w sprzeczności z obowiązującymi przepisami, wnioskuję, że nieprawdą jest iż:

1) nie ma czasowego zawieszenia zarobkowego przewozu osób

2) że nie mogę czasowo zaprzestać wykonywania działalności gospodarczej o nazwie zarobkowy przewóz osób

3) że w związku z tym, nie mogę wyrejestrować się z ubezpieczeń społecznych, gdy zaprzestanie wykonywania działalności ma charakter czasowy.

4) że istnieje nakaz nieprzerwanego wykonywania działalności od dnia zarejestrowania działalności do jej likwidacji

5) że istnieje bezwzględny nakaz opłacania składek w sposób „ciągły”, niezależnie od faktu wykonywania, bądź zaprzestania ( przerwania ) wykonywania działalności gospodarczej

6) że wolno brak zapisów szczegółowych, interpretować na niekorzyść prowadzącego działalność gospodarczą, wywodząc tym samym niekorzystne tezy dla tegoż

7) że wolno posługiwać się w decyzji wydanej przez ZUS, pojęciami, nie zdefiniowanymi w ustawach oraz przepisach szczególnych

8) że prowadząc działalność, sam na własne ryzyko i odpowiedzialność, nie mogę sam decydować o okresach, kiedy tą działalność wykonuję, a kiedy okresowo zaprzestaję jej wykonywania..



Na podstawie treści zawartych w tym piśmie oraz pismach będących w posiadaniu Sądu, wnoszę o uchylenie wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział VII Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 listopada 2004, oraz o uchylenie decyzji wydanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych nr Uso18i01/40-52/2004, jako opartej na błędnej interpretacji zapisów ustaw, z pominięciem ustaw obowiązujących, z pominięciem przepisów szczególnych, a także, wydanej bez sprawdzenia stanu faktycznego wykonywanej działalności gospodarczej.

Podpis

Kraków dn. 03-04-2006 r.


Teraz orzeczenie Sądu:

1) Sąd oddala odwołanie.
2) Wpis do ewidencji wyznacza ramy bycia przedsiębiorcą.
3) Wyrok z 11 stycznia 2005: Wykreślenie powoduje ustanie obowiązku, zgłoszenie w ZUS może.
4) Naprawa samochodu nie uniemożliwia prowadzenia działalności transportowej
5) art. 6 UoSUS stanowi, że jako prowadzący podlegam ubezpieczeniom ( w całym uzasadnieniu Sąd ani razu nie wspomina o art. 13
6) Nie wykazałem, że w wymienionych okresach nie prowadziłem działalności.
7) ZUS prawidłowo objął mnie ubezpieczeniem, a Sąd prawidłowo ją podtrzymał.
8) Wyrok prawomocny.

O czym Sąd się nawet nie zająknął:

1) Nie odniósł się do lat 99-01 gdy byłem na karcie podatkowej
2) Kolejny raz nie zauważył faktu dwukrotnego braku posiadania pojazdu.
3) Nie zauważył miesięcznych, dwu i trzy miesięcznych wyrejestrowań, a wspomniał o dosłownie paru dwutygodniowych.
4) Gotowość już była mu zbyteczna.
5) Nie zwrócił uwagi na okresy obowiązywania ustaw.
6) Dla Sądu nie istnieje art. 13 o okresach podlegania.

Drodzy forumowicze. Mamy zapłacić i już. Sąd nie zdradza nawet grama dociekliwości. Pomija w orzeczeniach wszystko to, co może stać w rarzącej sprzeczności z orzeczeniem. W ogóle się nie zagłębiają w meritum sprawy. Tandem.

Może gdzieś dociekliwe i niezawisłe Sądy istnieją, ale na pewno nie tu i nie teraz.

Pozdrawiam.