KOLEJNI PANOWIE I WŁADCY WATYKANU

Ciąg dalszy


DAMAZY I

Po śmierci Liberiusza walkę o stolicę papieską toczyło dwóch biskupów: Damazy i Ursinus. Walki zwolenników jednego i drugiego biskupa przeniosły się na ulice i tam lała się krew. Dużo ludzi zostało zabitych, kościoły zamieniły się w mordownie. Jeden i drugi biskup zachęcał swoich popleczników do napadania na przeciwników modlących się w kościołach, w których mordowano się nawzajem. Spittler w swym dziele PAPIESTWO tak pisze: NIE WIADOMO KTÓREMU Z TYCH DWÓCH HANIEBNYCH PRETENDENTÓW NALĘŻAŁOBY SIĘ PIERWSZEŃSTWO. ZDAJE SIĘ, ŻE ZWYCIĘŻYŁ TEN GORSZY / Damazy/.

BONIFACY I

Papież Bonifacy I (418-422) był synem jednego z księży. Na stolicy papieskiej osadził go cesarz Honoriusz i zaznaczył, że każdy biskup rzymski powinien być uważany za głowę Kościoła chrześcijańskiego, na co nie wszyscy biskupi się zgodzili.

LEON I

Dopiero Leonowi I (440-461) udało się przekonać innych biskupów, że biskup rzymski powinien być uważany za głowę Kościoła na tej zmyślonej i fałszywej podstawie, jakoby biskupi rzymscy byli następcami Piotra, któremu Jezus przyznał najwyższą rangę wśród apostołów. Stanowczo, lecz nadaremnie, sprzeciwiali się temu święty Hilary i biskupi afrykańscy, którzy twierdzili, ze apostoł Piotr nigdy w Rzymie nie był. Większość biskupów zgodziła się na to, aby każdy biskup rzymski uważany był za głowę Kościoła. Jest to początek papiestwa. Mniej więcej w tych czasach biskup Konstantynopola otrzymał od cesarza tytuł patriarchy ekumenicznego, to znaczy patriarchy cesarstwa (ale nie całego świata, jak głoszono w Rzymie). W ten sposób Bizancjum stało się NOWYM RZYMEM. Było naturalne, że zaraz zaczęło głosić swe zwierzchnictwo w stosunku do innych Kościołów wschodnich, a w szczególności do aleksandryjskiego. Była to wielka schizma cesarstwa wschodniego, jaka udała się przed reformacja.

Ciąg dalszy nastąpi...