Re: PLANY VON PAULUSA- CO TO BYŁO ,CO TO BYŁO?????

Friedrich Paulus[edytuj]Z Wikipedii
Skocz do: nawigacji, szukaj
Friedrich Wilhelm Ernst Paulus

Feldmarszałek Friedrich Paulus
Urodzony 23 września 1890
Breitenau
Zmarł 1 lutego 1957
Drezno
Friedrich Wilhelm Ernst Paulus (ur. 23 września 1890 w Breitenau w Hesji, zm. 1 lutego 1957 w Dreźnie) – niemiecki feldmarszałek. Dowódca przeprowadzonych na dużą skalę strategicznych symulacji działań na froncie wschodnim. Współtwórca planu Barbarossa. Dowódca znamiennej 6 armii polowej, która zapisała się na kartach historii, dzięki krwawym bojom w Stalingradzie. Jedyny niemiecki feldmarszałek, który podczas działań II wojny światowej skapitulował i dał się żywcem wziąć do niewoli.

Spis treści [ukryj]
1 Młodość i okres przed II wojną światową
2 II wojna światowa
3 Po wojnie
4 O Paulusie
5 Przypisy
6 Bibliografia
7 Zobacz też



Młodość i okres przed II wojną światową [edytuj]
Friedrich Wilhelm Ernst Paulus, urodził się 23 września 1890 roku w Breitenau. Mimo, że potocznie mówi się o Paulusie jako o szlachcicu dodając przydomek von, jest to błąd historyczny. Był synem przeciętnego, biednego i mało znaczącego urzędnika; drobnomieszczaninem z krwi i kości. Gdy był młodzieńcem nazywano go żartobliwie "lordem". Później, wraz ze szlifami i nader wartościowymi osiągnięciami, zyskał powabny przydomek "majora z seksapilem". Nie była to czcza gadanina, bowiem Paulus rzeczywiście świetnie się prezentował, był szarmancki i kurtuazyjny. Dbał o elegancję i higienę (ponoć czasami zmieniał bieliznę osobistą 6 razy dziennie), oraz zwracał szczególną i wyjątkową uwagę na prawidłową postawę ciała, dzięki czemu zawsze poruszał się z gracją. Uważał, iż tylko w ten sposób, może choć powierzchownie dorównać swym bogatszym rówieśnikom z lepszych rodzin. [1].

Pomimo trudności finansowych rodziców, Paulus uczył się w gimnazjum w Kassel, gdzie w 1909 roku otrzymał świadectwo dojrzałości. Po nieudanych staraniach o przyjęcie do marynarki, bodaj najbardziej elitarnej część armii cesarskiej, młody Paulus zdecydował się na studia uniwersyteckie. Rozpoczął naukę na wydziale prawa na Uniwersytecie Filipa w Marburgu. Uczył się bardzo dobrze i pilnie, gdyż sądził, iż tylko ciężką pracą można osiągnąć dobrą pozycje w hierarchii społeczno-bytowej. Jednakże Paulus, w owym czasie, również nieustannie dławił w sobie zainteresowania i zamiłowania, wiążące się nieodzownie z profesją żołnierza. Dlatego, pewnego dnia ówcześnie dowiedziawszy się, że wojska lądowe poszukują oficerów, uprzednio skończywszy jeden semestr studiów, wnet zgłosił i zapisał się do piechoty.

Swą służbę wojskową rozpoczął w marcu 1910 r, wstępując ochotniczo do 3 badeńskiego pułku piechoty w Rastatt. Po niedługim czasie, awansował na stopień chorążego. Wkrótce później Paulus został skierowany do szkoły wojskowej w Emgers, by w sierpniu 1911 roku otrzymać stopień podporucznika.

Życie prywatne Paulus ustatkował mając 22 lata, kiedy poślubił wywodzącą się z jednego z najznamienitszych rodów rumuńskich Elenę Constancję Rosetti-Solescu.

Podczas I wojny światowej służył w Niemieckim Korpusie Alpejskim, w którym walczył m.in. na Bałkanach oraz pod Verdun. Osiągnął stopień kapitana, ale służba miała głównie charakter sztabowy, do której Paulus zawsze przejawiał największe predyspozycje i zdolności.

Po wojnie, w październiku 1922 odesłano Paulusa do Berlina na specjalny kurs dla oficerów sztabu generalnego, zorganizowanego przez Ministerstwo Reichswehry. Później młody oficer przeszedł jeszcze jeden kurs w Wyższej Szkole Technicznej. Po ukończeniu szkoleń w 1924 r. Paulus powrócił do służby, lecz nie na długo, ponieważ w 1929 r. wrócił znowu na uczelnie w okręgu Badenia-Wirtembergia, ale już w roli wykładowcy.

W dwudziestoleciu międzywojennym Paulus dowodził eksperymentalną jednostką pancerną. W 1938 r. został szefem sztabu 16 korpusu armijnego osławionego potem generała H. Guderiana.


II wojna światowa [edytuj]

Friedrich Paulus podpisuje kapitulację 6 armiiKrótko przed wojną Paulus objął dowództwo nad 4 grupą wojskową Gruppenkommando, zaś podczas ataku III Rzeszy na Polskę, został szefem sztabu 10 armii, która to 26 października 1939 r. została przemianowana na 6 Armię Polową. Po udanej operacji Fall Weiss, Paulus wziął udział w ataku na Francję i kraje Beneluksu.

29 listopada 1940 r. w Berlinie Paulus - wówczas w stopniu generała majora, został promotorem ściśle tajnych, przeprowadzonych na wielką skalę strategicznych symulacji działań na froncie wschodnim.[2]

W maju roku następnego, awansował i został głównym kwatermistrzem – tj. pierwszym zastępcą szefa wojsk lądowych. Na tymże stanowisku przygotowywał i wprowadzał korekty do planu wojny ze Związkiem Radzieckim, nazwanym planem Barbarossa.

Choć Paulus nie miał doświadczenia w dowodzeniu dużą formacją, wkrótce potem feldmarszałek Walter von Reichenau polecił go na stanowisko dowódcy 6 armii, którym to Paulus nominalnie został w styczniu 1942 r. Z tą armią Paulus odniósł szereg sukcesów, m.in. w bitwie o Charków w 1942 r.

Na ziemiach polskich stacjonował w Nowej Dębie.

W sierpniu 1942 r. zdecydowano, iż armia Paulusa zostanie skierowana do walk o zdobycie Stalingradu.

Pomimo wielu prób szturmu, miasto nie zostało ostatecznie zdobyte przez Niemców. Przeciwnie, wraz z biegiem czasu 6 armia straciła inicjatywę, niemal całkowicie odcięta od zaopatrzenia i w rezultacie została okrążona. Paulus zdawał sobie sprawę z groźby położenia swoich wojsk. Już wcześniej przygotował plany działań odwrotowych. Oddziały pancerne pod dowództwem gen. Sydelitza miały przerwać okrążenie. Hitler zakazał jednak jakichkolwiek działań odwrotowych, obiecując wsparcie wojsk Paulusa nowymi siłami.

W bardzo ciężkich zimowych warunkach, przy ostrym mrozie i zamieci śnieżnej próbowano 12 grudnia uderzeniem z zewnątrz przerwać okrążenie przez oddziały pod dowództwem feldmarszałka von Mansteina.Była to operacja pod kryptonimem Donnerschlag (Błyskawica). Manstein odebrał rozkaz Hitlera w ten sposób, iż ma otworzyć korytarz, przez który wydostanie się 6. Armia i przeprowadzona zostanie ewakuacja. Z drugiej strony Paulus dostał rozkazy, które mówiły o utrzymaniu miasta za wszelką cenę. Manstein liczył na równoczesne wraz ze swoim uderzenie Paulusa i połączenie obydwu armii. Jednak służbista Paulus odmawiał rozpoczęcia akcji bez rozkazu Hitlera i padł tym samym ofiarą własnego posłuszeństwa. Rozkazy Hitlera nie nadeszły nigdy. Pomimo lokalnych sukcesów, próby przebicia się przez okrążenie nie powiodły się. W jakimś momencie obie armie dzieliło tylko kilkanaście kilometrów bohatersko bronionych przez oddziały sowieckie. Wówczas próbowano dostarczać zaopatrzenie drogą powietrzną, lecz wbrew zapewnieniom głównego dowódcy LuftwaffeHermanna Göringa, nie zdołano tą drogą (głównie z powodu braku lotnisk i dostatecznej ilości samolotów transportowych oraz niezwykle ciężkich warunków klimatycznych) należycie zaopatrzyć wojska Paulusa.

Nieudane próby przerwania blokady, niemożność właściwego zaopatrzenia oraz potęgujące się bombardowania i ataki wojsk sowieckich, spowodowały, że wojsko Paulusa znalazło się w tragicznym położeniu. Sytuację tę obrazują słowa Paulusa, wypowiedziane do jednego ze swych oficerów [3]. "Ludzie padają z wyczerpania. Od czterech dniu już nic nie jedli. Co ja mam powiedzieć jako dowódca armii, gdy żołnierz przychodzi do mnie i mówi: Panie generale proszę mi dać kromkę chleba. Zjadamy ostatnie konie. Czy kiedykolwiek wyobrażał pan sobie naszych żołnierzy, jak rzucają się na padłego konia, odcinają głowę i wyjadają surowy mózg? Jak możemy walczyć, skoro nasi żołnierze nawet nie mają zimowych mundurów?"

Było oczywiste, że armia Paulusa musiała się poddać. Jednakże Hitler kategorycznie zakazał kapitulacji i rozkazał bronić miasta, choćby do ostatniego żołnierza. Uważa się, że Führer rozkazem tym wydał wyrok śmierci na całą armię.

W przededniu kapitulacji tj. 30 stycznia 1943 Paulus został awansowany przez Hitlera do stopnia feldmarszałka. Wielu historyków sądzi, że Adolf Hitler liczył, iż Paulus popełni samobójstwo niżeli podda się, bowiem od 1871 r. żaden niemiecki feldmarszałek nie dał się żywcem wziąć do niewoli. W mniemaniu Hitlera, samobójstwo Paulusa podbudowałoby wątłe już morale Niemców.

Jednak Paulus nie zamierzał odebrać sobie życia i 31 stycznia 1943 bezwarunkowo poddał się dowódcy 64 Armii – generałowi Szumiłowowi. Po okresie przesłuchań, w marcu tego samego roku, wraz z innymi wyższymi oficerami Wehrmachtu został zesłany do łagru Krasnogorodskij Nr 27.

Warto tu wspomnieć, że Paulus po zamachu na Hitlera w lipcu 1944 przystąpił pod presją do zorganizowanej w ZSRR antynazistowskiej organizacji Narodowy Komitet Wolne Niemcy - Nationalkomitee Freies Deutschland - NKFD.


Po wojnie [edytuj]
W 1946 r. Paulus zeznawał jako świadek w Międzynarodowym Trybunałe Wojskowym w Norymberdze[4]. Do Niemiec Paulus wrócił z niewoli dopiero w 1953 r. i zgodził się osiąść w NRD. Jeszcze przed śmiercią uczestniczył w tworzeniu wojsk lądowych Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Po wielomiesięcznej chorobie zmarł w 1957 r. w Dreźnie.


O Paulusie [edytuj]
O Friedrichu Paulusie powstało wiele opinii. Oto jedna z nich:

"Typowy oficer sztabowy ze starej pruskiej szkoły. Wysoki i zawsze świetnie ubrany, dbający o każdy detal. Skromny, może zbyt skromny, zawsze starający się zachowywać w sposób kurtuazyjny, dobry towarzysz, starający się nikogo nie urazić. Utalentowany, przejawiający zainteresowanie w sprawach wojskowych, skrupulatny. Przejawia zamiłowanie do gier wojennych i do opracowywania planów operacyjnych. W tych kwestiach posiada niewątpliwie dużą wiedzę, rozważa starannie każdą decyzję zanim wyda jakiekolwiek rozkazy".