Re: AFERA ELEKTRIMU ..... JEST JESZCZE WIĘKSZA

Widowisko dla tłumu czy wojna o władzę pod pretekstem pokoju.
Jako ktoś, kto z uwagą śledzi geopolityczne szachy, widzę scenę, na której rozgrywa się spektakl dla mas. Na tej scenie są aktorzy ubrani w garnitury, światła reflektorów i przekaz dnia dla mediów. Tłum karmi się emocjami, bije brawo lub gwiżdże, jakby oglądał mecz. A przecież polityka nie jest sportem. To gra o władzę, pieniądz i przetrwanie cywilizacji.
Podczas gdy większość daje się wciągnąć w cyrk i staje się fanem jednej ze stron, ja stawiam sobie pytania, których mało kto ma odwagę zadać. Pytania, które obnażają iluzję i pozwalają dostrzec to, co kryje się poza zasłoną spektaklu.
Czy rola człowieka z Białego Domu jest podyktowana pokojem czy niemocą?
Czy prezydent USA to jeszcze decydent, czy tylko aktor w teatrze reżyserowanym przez siły zza kulis?
Czy Trump nadal jest dominującym graczem, czy został już zdominowany?
Czy rozgrywka między FED-em a Trumpem to realny bój, czy jedynie teatrzyk, podczas którego w nieskończoność drukuje się dolary – aż cały system runie?
Czy rozmowy o pokoju są autentyczne, czy to tylko rozpaczliwa próba kupienia czasu, gdy imperium słabnie?
Czy „pokój”, o którym słyszymy, nie jest w rzeczywistości maską dla niemocy, strachu i utraty globalnej pozycji?
Czy Ameryka – przez dekady filar cywilizacji zachodniej – nie stacza się dziś w przepaść?
Czy inflacja, upadek turystyki, rosnące bezrobocie i życie z dnia na dzień nie są dowodami na to, że fundamenty imperium upadają od środka?
Czy Chiny i Rosja, latami przedstawiane jako kruche, nie stają się dziś biegunem siły, którego Zachód nie potrafi zatrzymać?
Czy sankcje, które miały je złamać, nie umocniły ich jeszcze bardziej?
Czy świat arabski nie wypowiada już wprost posłuszeństwa hegemonii USA?
Czy BRICS – wsparty przez Afrykę – nie przejmuje dziś inicjatywy gospodarczej i politycznej?
Czy Afryka, która przez wieki była magazynem surowców, nie staje się powoli graczem, który nie chce już być ofiarą wyzysku?
A co z nami?
Czy Polska to jeszcze suwerenne państwo, czy tylko zadłużona instytucja finansowa – neokolonia służąca cudzym celom?
Czy polscy politycy nie upadli tak nisko, że w globalnych kalkulacjach nie są w ogóle brani pod uwagę?
Czy Polska nie stała się „książeczką czekową”, służącą do zbrojenia i wydawania pieniędzy, by inni się bogacili, a my sami tonęli w długach?
Czy świat nie dostrzega już wyraźnie, że Zachód traci grunt, a Wschód przejmuje inicjatywę?
Czy naprawdę wierzymy jeszcze w bajkę, że Rosja i Chiny są słabe, skoro to one kreślą nową architekturę świata?
Czy przebudzenie ludzi i państw, które sprzeciwiają się hegemonii, nie jest już nieodwracalne?
Dopiero gdy postawisz sobie te pytania, zrozumiesz, że polityka, którą karmią nas media, nie ma nic wspólnego z prawdziwym pokojem.
To nie jest teatr o pokoju – to spektakl o utrzymanie władzy, o przetrwanie imperiów i o przyszłość cywilizacji.
A my wszyscy jesteśmy świadkami ostatnich aktów tego widowiska.