Uroczystości odbyły się na uroczysku Hurby, w pobliżu muzeum poświęconego bitwie stoczonej w dniach 21-25. kwietnia 1944 roku. Wówczas to siły NKWD i Armii Czerwonej liczące ponad 30 tys. żołnierzy otoczyły w lasach hurbskich około 5-tysięczne zgrupowanie UPA. Po czterech dniach walk siłom UPA udało się przebić z okrążenia.

W tym roku pracownicy muzeum z udziałem członków związanej z neonazistowskim pułkiem „Azow” partii Nacjonalny Korpus przygotowali tablice informujące o przebiegu bitwy, które zostały postawione w pobliżu panteonu.

Niespełna rok przed bitwą z NKWD UPA zamordowała w Hurbach 250 Polaków.  Ich zbiorowa mogiła znajduje się w pobliżu panteonu i muzeum.

link

link
link

Stepan Bandera – ukraiński bohater, wróg Rzeczypospolitej
15 października 1959 roku ukraiński nacjonalista Stepan Bandera został zamordowany w Monachium przez agenta KGB Bohdana Staszyńskiego.

Dnia 2017-04-21 o godz. 18:44 ~ka-po napisał(a):
> Stepan Bandera – ukraiński bohater, wróg Rzeczypospolitej
> 15 października 1959 roku ukraiński nacjonalista Stepan Bandera został zamordowany w Monachium przez agenta KGB Bohdana Staszyńskiego.

Dobrze to ująłeś Bandera to śmiertelny wróg Polski i Polaków w skrajnie chorej ideologii czystości rasy podobny do swojego idola Himmlera z SS.
Bandera wydał rozkaz zabij wszystkich Polaków od 16 do 60 roku życia. Ten rozkaz skrupulatnie wypełniało UPA mordując również dzieci i starców.
To, że na Ukrainie teraz go czczą to jak najgorzej świadczy o Ukraińcach. Brak stanowczej reakcji polskich władz prowadzi do tego, że banderowcy żądają zwrotu 19 powiatów polskich niby zagarniętych przez Polskę.
Polityka rządu w tym względzie to CAŁKOWITA PORAŻKA.

Nie jest prawdą, że dla wszystkich Ukraińców Bandera jest bohaterem. Ideologii banderowskiej sprzeciwiły się Krym i Donbas, których mieszkańcy cieszą się teraz życiem wolnym od UPA i banderyzmu. Poza tym coraz więcej Ukraińców ma dość obecnej władzy junty żydowsko-banderowskiej i chce pójść drogą Krymu i Donbasu. Są to m.in. Odessa i Zakarpacie. Zresztą bardzo interesująca jest sytuacja Węgrów mieszkających na Zakarpaciu, którzy wprost zwrócili się do rządu Węgier o ochronę i opiekę.
 
Niech żyje wolny Donbas.

Ukraina nie uzyskała niepodległego bytu po roku 918 (1918) i została w przekonaniu Ukraińców podzielona pomiędzy dwa państwa w traktacie ryskim, który był odczuwany szczególnie trudno i szczególnie niechętnie w stosunku do Polski, ponieważ w ostatniej fazie walki o niepodległość Ukraińcy walczyli z nami razem jako nasi sprzymierzeńcy w 920 roku. Jaką siłę miał ten ukraiński współudział, można dyskutować, ale on istniał. To byli nasi towarzysze broni. Pakt ryski, w którego wyraźnych zapisach jest odpowiedni artykuł dzielący ziemie ukraińskie między Polskę a Republikę Sowiecką, został podpisany w warunkach pewnej konieczności. Nie mogliśmy pokonać wtedy Rosji, ani z pomocą Ukraińców, ani sami, ani z czyjąkolwiek, ale faktem jest, że po stronie ukraińskiej było to odbierane tak, zwłaszcza tych kombatantów, jak przez polskich żołnierzy walczących w drugiej wojnie światowej po stronie aliantów wynik i zgoda naszych zwłaszcza angielskich, ale także szerzej, anglosaskich sojuszników na wydanie Polski w ręce Rosji. To nie przypadkiem Józef Piłsudski, ale tylko on jeden z polskich polityków, zdobył się na to, aby pojechać do obozu internowanych już wówczas ukraińskich oficerów, tych którzy byli oficerami formacji walczącymi razem z Polakami przeciw Bolszewikom i powiedzieć im „Ja was panowie przepraszam”. Ale to był jedyny polski polityk, który to powiedział. Polska polityka wobec problemu ukraińskiego była dwoista. Tak daleko i tak długo jak miał na to wpływ Piłsudski, był ośrodek prowadzący w Polsce tą politykę, no, starający się prowadzić ją w miarę środkami kompromisu. Ukazała się nawet taka monografia, bardzo ciekawe, że napisana przez amerykańską badaczkę, amerykańską uczoną (pomyłka, chodzi o mężczyznę, Timothy’ego Snydera), człowieka, który się nazywał Józewski, który był, że tak powiem, pełnomocnikiem niejako Józefa Piłsudskiego do sprawy ukraińskiej, w tej monografii są szeroko opisane starania jakie podejmowało to środowisko, dla znalezienia jakiegoś sposobu porozumienia, jakiejś ugody z Ukraińcami.