To tu jest tylko 4 000 000 akcji FF?

Przecież tu można taką pompę zrobić

W praktyce to tu jest góra 3 000 000, a o do pompki to mozna tylko najpierw trzeba chciec. Głowny akcjonariusz ma najwyrazniej inny plan na to, zupełnie odwrotny. Nie wiem tylko po co tak się gimnastykuje. Jak chce przejać spółkę niech da godną cenę (conajmniej wartośc księgową - aktualnie 2,41 ) i będzie miał. Nie trzeba bedzie dołować, straszyć, kombinować.

To po co się ustawiacie tak nisko?

Bo tutaj już zostali naprawdę nieliczni z czego większość boi się ponieść kolejne ryzyko

Spółka jest generalnie zapomniana, jak wiele innych, mimo wielu dobrych komunikatów nic nie rusza kursem

… I tak biorąc pod uwagę co nawywijał przy połaczeniu i przez kolejne lata i tak  stratny by nie był

Dnia 2019-10-18 o godz. 11:17 ~Gallileo napisał(a):
> … I tak biorąc pod uwagę co nawywijał przy połaczeniu i przez kolejne lata i tak  stratny by nie był
>

on by nie był stratny ale wielu było jest i będzie stratnych

ale oczywiście

niektórych chata z kraja

Dnia 2019-10-18 o godz. 11:13 ~Gallileo napisał(a):
> W praktyce to tu jest góra 3 000 000, a o do pompki to mozna tylko najpierw trzeba chciec. Głowny akcjonariusz ma najwyrazniej inny plan na to, zupełnie odwrotny. Nie wiem tylko po co tak się gimnastykuje. Jak chce przejać spółkę niech da godną cenę (conajmniej wartośc księgową - aktualnie 2,41 ) i będzie miał. Nie trzeba bedzie dołować, straszyć, kombinować.

przecinek postawiony w złym miejscu jeżeli już to 24,1 zł a raczej 26 zł

z obserwacji ludzkości i jej zachowań

dostrzeżono i stwierdzono że:

KARMA WRACA

Nawet jeśli te akcje były kiedyś warte 26zł to juz dawno nie są, a stało się tak za sprawą kilku wydarzeń:
- złodziejskie połączenie i nadruk akcji
- emisja dla funduszy I nadruk kolejnych akcji
- nieudolna polityka Bogackiego I Grodzkiego,w latach 2010-2014, którzy swoją ignoracją I dyletanctwem ciągneli spółkę w przepaść
- upadek OFE
- afery na GPW i brak odpowiedniego nadzoru co skutecznie odstraszyło tysiące drobnych inwestorów I stworzyło bardzo zły klimat
Oczywiscie mozna żyć przeszłością I sobie wmawiać, że tyle te akcje są warte, ale do czego to prowadzi?
Ja od kilku lat powtarzam, że nie wierzę, że WIkana, może jeszcze kosztować więcej niż 6 zł. Oczywiscie mogę sie mylić, ale takiego scenariusza, ani nie zakładam, ani go nie doczekać. Od kilku lat uwazam czego zreszta także daje wyraz tu na forum w dyskusjach, że jedynej szansy na wyjście z tej inwestycji dopatruje w uśrednianiu I zjechaniu ze średnią w okolice wartosci ksiegowej, bo tak pokazuje praktyka na innych spółkach. A co inni zrobią z tym to juz ich sprawa, każdy sam o tem decyduje. Mnie kosztowało to i tak już wiele stresu i wyrzeczeń. Nie zmierzam czekać kolejnych. 10 lat na coś, co może nigdy nie nastąpić. W imię czego?

Nie mów hop,

lepiej kupić teraz niż kiedyś bo jest mega tanio i za plecami ściana 1 zł, gdzie skupują akcję

Ja nie mówię że jest drogo i że każdy kto wcześniej nie usrednil już nie wyjdzie na swoje. Ja mówię tylko tyle że nie czekam na niewiadomo na co i po wartości księgowej pomyslalbym o sprzedaży bo mnie ta cena urządza. Natomiast są tu tacy co od 10 lat trzymają swój pakiet bez żadnego ruchu i czekają (być może licząc na masową solidarność wszystkich drobnych) na ceny 10zl wzwyż

może rodzina B zmieni nastawienie do świata i swoich oszustw oczywiście my z własnej i nieprzymuszonej woli znależliśmy się każdy w swojej sytuacji i uczymy się na własnych jak też cudzych błędach

jestem katolikiem i podobnie jak wyznawcy innych religii kieruję się pewnymi zasadami

zawsze wcześniej inwestowałem w firmy aby również za moje pieniądze się rozwijały przez co wartość firm i ich akcji wzrastały

ocierałem się też o firmy oszustów

ale wiem że lepiej być dobrym i uczciwym

niż

złym i nieuczciwym

dla przykładu

forex którego nie doświadczyłem ponieważ od niego smród i ....................... się rozchodził już w zamiarze i powstawaniu (tworzeniu platformy inwestycyjnej)

Karma wraca - co to znaczy?

Karma wraca - dla wielu z nas to wciąż niezrozumiałe i mało logiczne pojęcia… Czym jest karma, dlaczego powraca i czy należy się przed tym chronić? Pod terminem karmy kryje się nic innego jak prawo przyczyny i skutku - ale nie bez obecności przeznaczenia. Karmą jest to, co dajemy i co wraca do nas niemal w takiej samej postaci. Dobro powraca jako dobro, a zło… jako zemsta za to, co uczyniliśmy.

Karma wraca - jak i dlaczego? Karma w buddyzmie i hinduizmie
Karma to niejako odpowiedź na nasze postępowanie, to skutek naszego zachowania. Karma określana jest również jako działanie: dobre lub złe. Zależnie od tego, co zrobiliśmy, możemy spodziewać się od losu tego samego. Pojęcie karmy obecne jest w wielu religiach i poglądach filozoficznych, w tym w religii buddyjskiej czy hinduizmie. W religii buddyjskiej karma rozumiana jest jako czyn: dobra karma do dobre zachowania, które wracają jako chwile szczęśliwe, a zła to czyny złe, naganne, które wracają pod postacią nieszczęść. Hinduizm postrzega karmę jako dar od Boga. Zła karma, czyli cierpienie to odpowiedź na złe zachowanie. Istotne jest w tym wypadku odkupienie czynu, czyli naprawienie błędu lub wykonanie dobrego uczynku w zamian.

Prawa karmy
Aby lepiej poznać zasadę działania karmy, warto wiedzieć, jakimi prawami się ona rządzi. Jest ich wiele ale warto poznać kilka z nich. Są to proste zasady, których obowiązywania w wielu przypadkach nie mamy nawet świadomości.
1. Przyczyna i skutek: najprostsze prawo, które rządzi światem
To zasada, której odkrycie niezmiernie cieszy każde małe dziecko: zrzuć zabawkę, a ona upadnie na podłogę - okrycie zasady przyczyny i skutku jest dla nich cenną lekcją ale i nauką na przyszłość. Wnioskowanie przyczynowo-skutkowe pojawia się odpowiednio później. Dziecko potrafi już wyciągać wnioski ze swoich zachowań, np. jeśli wróci za późno od kolegi, będzie miało karę. Co to ma wspólnego z karmą? Życie pokazuje nam, że jeżeli coś zrobimy, coś się wydarzy. Z karmą jest podobnie. Jeśli dokonamy dobrego czynu, wróci on do nas, np. gdy pomożemy biedakowi, ktoś może i nam pomóc, gdy będziemy tego potrzebować. Gdy zaś opuścimy bliskiego w potrzebie, sami również możemy nie mieć do kogo wyciągnąć dłoni, gdy będziemy tego potrzebować.
2. Sami kreujemy swoje życie poprzez swoje działania
To prosta zasada, z jakiej istnienia każdy powinien zdawać sobie sprawę. To, co robimy w życiu ma wpływ na to, jak będzie ono wyglądało. Musimy wiedzieć, że wpływ na nie ma praktycznie każdy nasz ruch, od decyzji w sprawie wynajmu mieszkania, poprzez wybór partnera życiowego oraz wybór zajęć dodatkowych, na jakie się zapisujemy. Z pozoru nic nie znacząca decyzja może zmienić wiele w naszym życiu.
3. Historia lubi się powtarzać ale można ją zmienić
To, że historia lubi się powtarzać, wie zapewne wielu z nas. Najczęściej widzimy to w swoich rodzinach: przejmując schematy działania i myślenia od rodziców, zdarzyć się nam może popełniać dokładnie te same błędy. To tylko w nas jest siła, aby to zmienić, tylko od nas zależy, czy nasza droga będzie wyglądała inaczej, lepiej. I tylko od nas zależy, jaka karma do nas powróci.
4. To, co ma się wydarzyć i tak się wydarzy
Przeznaczenie odgrywa wielką rolę w naszym życiu: być może w ten sposób tłumaczy wielu z nas to, że na niektóre rzeczy nie mamy wpływu, np. na to, że po wielu latach małżeństwa zostawi nas mąż, że stracimy pracę, że naszą okolice nawiedzi trąba powietrzna i stracimy dobytek życia. Trudno przewidzieć tego typu zdarzania oraz przygotować się na nie. Nie mniej jednak nie należy doszukiwać się w takich sytuacjach swojej winy ale starać się wyciągnąć z tego wnioski. Może po zdradzie małżeńskiej postawimy na samorozwój i zapiszemy się na studia z psychologii i w ramach praktyk zapiszemy się do wolontariatu w hospicjum? Może po utracie pracy zdecydujemy się na otwarcie biznesu z koleżanką czy kolegą, która od dawna nosiła się z zamiarem otwarcia firmy ale nie miał/a na to odwagi? Może po przejściu kataklizmu zauważymy, jak kruche jest życie i zaczniemy pomagać tym, którzy stracili więcej?
5. Cały świat jest ze sobą połączony, od najmniejszych elementów i wszystko ma jakieś  znaczenie
Wielu z nas może czuć się zagubionych i niewiele znaczących w tak wielkim świecie. Tak naprawdę jednak każdy jego element jest ważny i ma jakieś znaczenie. Każdy z nas zostawia coś po sobie ale i żyje w jakimś celu, np. aby wyjść za kogoś za mąż, mieć dzieci, pracować gdzieś, czegoś dokonać.

Też jestem katolikiem i podobnie jak wyznawcy innych religii kieruję się pewnymi zasadami i wiem że lepiej być dobrym i uczciwym czlowiekiem niż złym I nieuczciwym

z nudów

przykłady że KARMA WRACA

z nędzarza do milionera i z powrotem do nędzarza

 Żerowali na łatwowierności ludzi, sprytnie nimi manipulując. O tym, że są tak samo naiwni jak ich ofiary, dowiadywali się, gdy trafiali na ławę oskarżonych. Oto historie największych oszustów w historii. W poniedziałek w gdańskim sądzie ruszył proces w sprawie afery Amber Gold. Na ławie oskarżonych zasiadły dwie osoby - Marcin i Katarzyna P. - małżeństwo, które w styczniu 2009 roku powołało spółkę Amber Gold. Według śledczych działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uczynili sobie z tej działalności stałe źródło dochodu. W latach 2009-12 w ramach tzw. piramidy finansowej mieli oszukać w sumie niemal 19 tys. osób na 851 mln zł. Ta liczba robi wrażenie, ale historia zna przypadki jeszcze bardziej spektakularnych oszustw.

Ojciec piramidy Twórcą pierwszej w historii piramidy finansowej był Włoch Charles Ponzi. Szczegóły dotyczące jego młodości nie są dokładnie znane, wiadomo, że urodził się w Parmie, a studiował na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie. Wylądowałem w tym kraju z 2,5 dolarami w gotówce i z nadzieją na zarobienie miliona. Te nadzieje nigdy mnie nie opuściły Charles Ponzi W 1903 roku przybył do Bostonu na pokładzie statku S.S. Vancouver. Kilka lat później opowiadał w wywiadzie dla dziennika „New York Times”, że większość swoich oszczędności przegrał, uprawiając hazard w czasie podróży. - Wylądowałem w tym kraju z 2,5 dolarami w gotówce i z nadzieją na zarobienie miliona. Te nadzieje nigdy mnie nie opuściły - tłumaczył. Charyzma młodego imigranta i ogromna wiara w sukces sprawiły, że Ponzi stał się twórcą jednego z największych oszustw w historii świata finansów. Swoją karierę w Stanach Zjednoczonych zaczął od zmywania naczyń w restauracji. Potem awansował na kelnera, był też tłumaczem. W 1907 roku przeniósł się do Montrealu, gdzie znalazł pracę jako kasjer w Banku Zarossi. Gdy bank zbankrutował z powodu udzielania złych kredytów, Ponzi został bez grosza przy duszy. Wtedy też zaczęły się jego problemy z prawem. Po próbie wyłudzenia pieniędzy trafił na trzy lata za kratki. W liście do swojej matki napisał, że owszem, przebywa w więzieniu, ale w charakterze… pracownika.

Po wyjściu na wolność zaangażował się w kolejny nielegalny proceder. Tym razem pomagał przemycać włoskich emigrantów do USA. Ponownie wylądował w więzieniu, odbywając dwuletni wyrok w zakładzie karnym w Atlancie. Ponzi wrócił do Bostonu, gdzie w 1918 roku ożenił się ze stenografką Rose Gnecco. Pracował na różnych stanowiskach, m.in. w sklepie spożywczym teścia. To właśnie w tym czasie wpadł na pomysł wielkiego oszustwa, które zapewniło mu niechlubne miejsce w historii. W liście z Hiszpanii znalazł tzw. Międzynarodowy Kupon na Odpowiedź (IRC) - kupon pocztowy, który można wymienić na znaczki pocztowe z innego kraju. W tym momencie zdał sobie sprawę, że można osiągać ogromne zyski, kupując kupony w jednym kraju i wymieniać je na droższe znaczki w innym. Pomysł był prosty i wyglądał następująco: Ponzi stworzył siatkę ludzi, którzy kupowali dla niego IRC w Europie i wysyłali do Stanów Zjednoczonych. Ponzi wymieniał je na droższe znaczki, a następnie sprzedawał. Na niektórych takich transakcjach zysk wynosił podobno aż 400 proc. Charles Ponzi schwytany przez policję / Źródło: domena publiczna Wikipedia Ponzi z powodzeniem prowadził swój bardzo rentowny biznes, ale nie był zadowolony, że musi to robić na własną rękę. Zaczął więc szukać inwestorów, aby jeszcze bardziej powiększyć majątek. Zainteresowanym obiecywał zyski w wysokości 50 proc. w 45 dni lub 100 proc. w ciągu 90 dni. Do jego drzwi ustawiały się długie kolejki chętnych gotowych powierzyć mu oszczędności swojego życia. Problem polegał na tym, że Ponzi spłacał inwestorów pieniędzmi od innych inwestorów, a rzeczywisty zysk chował dla siebie. Piramida rosła, a Ponzi szybko pomnażał fortunę. Kupił sobie m.in. posiadłość z klimatyzacją i basenem. W okresie swojej największej świetności zarabiał ponoć 250 tys. dolarów dziennie. W prasie zaczęły ukazywać się krytyczne artykuły o jego działalności. Wskazywały na ogromne ryzyko inwestycji i brak ekonomicznych podstaw jej trwałości. Ponzi zdołał jednak uśpić czujność kilku zaniepokojonych inwestorów, zapraszając ich na kawę i pączki oraz wypłacając im pieniądze. Ale do czasu. W sierpniu 1920 roku gazeta „The Boston Post” przeprowadziła własne śledztwo dotyczące „schematu Ponziego”. Okazało się, że firma nie posiadała deklarowanych przez Ponziego 7 milionów dolarów depozytów. Straty uczestników piramidy finansowej zostały oszacowane na 15 mln dolarów. Ponzi został aresztowany jeszcze w tym samym miesiącu. W więzieniu spędził kolejne 14 lat. Po wyjściu na wolność rozwiódł się z żoną i wyjechał do Rio de Janeiro, gdzie zmarł w ubóstwie w 1949 roku.

 Wilk z Wall Street Kilkadziesiąt lat później „schemat Ponziego” do stworzenia wielkiej piramidy finansowej wykorzystał Amerykanin Bernard Madoff, który obecnie odsiaduje karę 150 lat więzienia i jest uważany za jednego z największych oszustów w historii świata finansjery.


Madoff został skazany na 150 lat więzienia / Źródło: United States Department of Justice, domena publiczna Wikipedia

W 1960 roku ten 22-letni wówczas nowojorczyk założył wraz z żoną Ruth fundusz hedgingowy Bernard L. Madoff Investment Securities. Z pomocą teścia, który był emerytowanym księgowym, firma przyciągnęła inwestorów pocztą pantoflową i zgromadziła imponującą liczbę klientów. Należeli do nich m.in. reżyser Steven Spielberg oraz aktorzy Kevin Bacon, John Malkovich i Kara Sedwyck, a także fundacje prowadzone przez prominentne postacie z żydowsko-amerykańskiej społeczności, jak fundacja Elie Wiesela, świadka i kronikarza Holokaustu i laureata pokojowej Nagrody Nobla. Stopa zwrotu w Madoff Investment Securities wynosiła 8-12 proc., a w 1980 roku firma była odpowiedzialna za więcej niż 5 proc. obrotów na nowojorskiej giełdzie. Jej sukces był możliwy po części dlatego, że firma dostosowała się do zmieniających się czasów. Jako jedna z pierwszych wykorzystywała komputery do handlu akcjami i przyczyniła się do rozwoju giełdy NASDAQ - pierwszego całkowicie elektronicznego systemu obrotu papierami wartościowymi na świecie. Madoff pełnił później funkcję przewodniczącego NASDAQ przez trzy jednoroczne kadencje. Firma, która cieszyła się znakomitą reputacją w zarządzaniu aktywami, rozrastała się w imponującym tempie. Madoff zaczął zatrudniać w niej członków rodziny. Do zespołu dołączył jego brat Peter, a później synowie Andrew i Mark. W 1999 roku analityk finansowy Harry Markopolos poinformował amerykańską Komisję Papierów Wartościowych i Giełd (SEC), że jest to legalnie i matematyczne niemożliwe, aby fundusz Madoffa osiągał takie zyski jakie deklaruje jego założyciel. Aż czterokrotnie ostrzegał SEC, że Madoff to oszust, i przedstawiał swoje dowody na to. Bezskutecznie. 11 grudnia 2008 roku Madoff poinformował swoich synów, że planuje wypłacić milionowe premie wcześniej niż było to planowane. Dopytywany przez nich, skąd weźmie na to pieniądze, przyznał ostatecznie, że działalność funduszu oparta jest na „schemacie Ponziego”. Andrew i Mark natychmiast powiadomili władze federalne, które aresztowały Madoffa następnego dnia. Pieprzyć moje ofiary. Woziłem się z nimi przez 20 lat, a teraz odsiaduję 150 lat Bernard Madoff Inwestor przyznał się śledczym, że stracił 50 mld dolarów należących do swoich inwestorów, a w marcu 2009 roku przyznał się do 11 stawianych mu zarzutów dotyczących nadużyć finansowych. Sąd nie miał litości. W czerwcu 2009 roku skazał Madoffa na maksymalną dopuszczalną prawem karę 150 lat więzienia, co w praktyce oznacza dożywocie. Mimo że podczas procesu Madoff okazywał skruchę, to wkrótce po przybyciu do więzienia w Karolinie Północnej głośno i ostentacyjnie powiedział: „Pieprzyć moje ofiary. Woziłem się z nimi przez 20 lat, a teraz odsiaduję 150 lat”. Fundusz Madoffa przyciągał nie tylko znane nazwiska. Żerował także również na zwykłych, skromnie zarabiających ludziach, którzy stracili na inwestycjach w jego piramidę oszczędności całego życia. Co najmniej dwie jego ofiary popełniły samobójstwo. Obaj synowie Madoffa już nie żyją. Mark popełnił samobójstwo w 2010 roku, a Andrew zmarł na raka cztery lata później. W lutym tego roku opowieść o życiu i upadku Madoffa została przeniesiona na mały ekran. W rolę skompromitowanego inwestora wcielił się Richard Dreyfuss. Cudowne dziecko i jego dywany 21-letni Barry Minkow stał się najmłodszym przedsiębiorcą w historii Wall Street po tym, jak w 1986 roku jego firma ZZZZ Best z hukiem weszła na giełdę. W lutym 1987 roku akcje firmy kosztowały 18 dolarów, a sama spółka wyceniana była na 280 mln dolarów. Firma zatrudniała ponad 1400 pracowników w biurach w trzech amerykańskich stanach. Majątek Minkowa szacowano na ok. 100 mln dolarów. Wydawało się, że właśnie spełnił się kolejny „amerykański sen”. Minkow założył firmę na początku lat 80. Miał wówczas zaledwie 15 lat. Początkowo siedziba firmy mieściła się w garażu rodzinnego domu. Nic dziwnego, że uważany był za cudowne dziecko biznesu i jednego z najbardziej obiecujących przedsiębiorców młodego pokolenia. – Miej ambicje i bądź wielki. Koniec historii – tak Minkow tłumaczył podstawy swojego sukcesu w rozmowie z Oprah Winfrey. ZZZZ Best zajmowała się czyszczeniem dywanów w biurach. Z miejsca stała się narodową sensacją. Słynęła z wysokiej jakości usług. Minkow prowadził wykłady w szkołach biznesu i gościł na okładkach wielu gazet. Gdy w 1987 roku „Los Angeles Times” opublikował tekst o jego fikcyjnych kontraktach, Ameryka długo nie mogła otrząsnąć się z szoku. Szybko okazało się, że 86 proc. przychodów firmy wykazywanych w raportach finansowych nie istniało w rzeczywistości. Minkow umiejętnie fałszował zestawienia finansowe, okradając inwestorów ze 100 mln dolarów. Miej ambicje i bądź wielki. Koniec historii Barry Minkow Organy nadzorujące rynek niczego nie podejrzewały. Audyty wykazywały, że firma jest w dobrej kondycji. Na ich podstawie ZZZZ Best otrzymała pożyczki w wysokości ponad 8 mln dolarów od 15 różnych banków. Błyskotliwa kariera Minkowa zakończyła się 25-letnim wyrokiem więzienia za oszustwa. Odsiedział siedem lat. Po zwolnieniu warunkowym został działaczem religijnym i przyjął święcenia pastorskie. Ponownie trafił jednak w 2011 roku za kratki za oszustwa finansowe. Więzienie będzie mógł opuścić najwcześniej w czerwcu 2019 roku. Demoniczny geniusz W październiku 2010 roku swój finał w sądzie w Paryżu miała sprawa Jerome’a Kerviela, maklera banku Societe Generale. Francuz dostał pięć lat więzienia i został zobowiązany do pokrycia astronomicznych strat banku. Sprawa wyszła na jaw w styczniu 2008 roku. Jak ustalono, Kerviel bez zgody przełożonych obstawiał ogromne sumy na wzrost europejskich indeksów. Gdy te zaczęły spadać, makler maskował straty fikcyjnymi transakcjami. Bank oszacował wartość wspomnianych transakcji na 50 mld euro. W ich wyniku firma miała stracić 5 mld euro. Jerome Kerviel okradł bank, w którym pracował / Źródło: Max malafosse CC BY SA Wikipedia Kerviel w czasie przesłuchań utrzymywał, że jest kozłem ofiarnym i wbrew zapewnieniom dyrekcji Societe Generale jego zwierzchnicy doskonale wiedzieli o przeprowadzanych przez niego skrajnie ryzykownych transakcjach. Przymykali jednak oko do momentu, gdy przynosiły one bankowi astronomiczne zyski. Makler podkreślał również, że nie przywłaszczył sobie ani grosza. Ówczesny szef Societe Generale Daniel Bouton, który po ujawnieniu skandalu został zmuszony do dymisji, nazwał Kerviela "demonicznym geniuszem", który niemal przekreślił 145-letnią tradycję banku. Oprócz niego ze stanowiskami pożegnał się również dyrektor naczelny oddziału zatrudniającego Kerviela. Zostanę pilotem… albo lekarzem Życie 16-letniego Franka Abagnale’a wywróciło się do góry nogami, gdy w 1964 roku jego rodzice zdecydowali się na rozwód. Załamany tym faktem chłopak postanowił uciec z domu. Abagnale miał wówczas pusty portfel, nie miał też żadnego wykształcenia. Frank przerobił jednak swoje prawo jazdy tak, aby być o 10 lat starszym niż w rzeczywistości. Spreparował też dokumenty dotyczące edukacji, aby dostać lepiej płatną pracę. Wciąż jednak ledwo wiązał koniec z końcem. Wtedy postanowił wykorzystać słabe zabezpieczenia amerykańskich banków przed fałszerstwami i wziął się za podrabianie czeków, co okazało się dla niego prawdziwą żyłą złota. W ten sposób wzbogacił się w ciągu pięciu lat o blisko 2,5 mln dolarów. Frank Abagnale nabrał wszystkich / Źródło: Marcus JB / Wikipedia (CC BY 2.0) Abagnale w pewnym momencie zorientował się, że będzie mógł wyłudzać większe kwoty, gdy wykreuje dla siebie nową, bardziej imponującą osobowość. Postanowił, że zostanie pilotem, ponieważ w tamtych czasach był to jeden z najbardziej szanowanych zawodów. Podając się za pilota, zadzwonił do głównej siedziby linii lotniczych Pan American i powiadomił, że zgubił swój mundur. Firma pokierowała go w odpowiedni miejsce po odbiór nowego, gdzie Frank natychmiast się udał z podrobionym identyfikatorem pracownika linii. Później sprawy potoczyły się gładko. Abagnale, podając się młodego pilota Pan Am, zgłaszał się na lotnisku do stanowiska innej linii, twierdząc, że otrzymał polecenie pilnego dotarcia do innego miasta. W ten sposób podróżował na koszt swojego „pracodawcy” po całych Stanach Zjednoczonych, często w pierwszej klasie, a nawet w kabinie pilotów. Nigdy nie wzbudzał podejrzeń. Przed ewentualną wpadką zabezpieczał się, mówiąc, że szkoli się na innym typie samolotu, niż akurat leciał. W końcu jednak Pan Am i policja zwróciły uwagę na te kłamstwa. Abagnale uciekł jednak przed wymiarem sprawiedliwości, ponownie zmieniając tożsamość. Tym razem został… lekarzem w szpitalu w Georgii. Pracował w nim przez 11 miesięcy jako kierownik lekarzy odbywających szkolenia specjalizacyjne. Dyplomy i inne dokumenty potrzebne do uzyskania pracy oczywiście wcześniej sfałszował. Później został prawnikiem w prokuraturze w Luizjanie (podrobił dyplom Harvardu). Zdał nawet egzamin, który uprawniał go do występowania na sali sądowej. Ostatecznie demony przeszłości dogoniły go w 1969 roku we francuskim mieście Montpellier. Osiadł tam z zamiarem prowadzenie uczciwego życia. Jego była dziewczyna rozpoznała go jednak w liście gończym i wydała FBI. Gdy złapano go po raz pierwszy, uciekł z samolotu. Ponownie aresztowano go przed jego dawnym mieszkaniem. Został skazany na 12 lat więzienia. W 1971 roku udało mu się stamtąd uciec. Schwytano go po pary tygodniach. Na wolność wyszedł w 1974 roku w zamian za obietnicę, że zdradzi swoje metody działania. Abagnale zaczął edukować pracowników banków, jak zapobiegać oszustwom i kradzieżom. Przez ponad 30 lat współpracował z FBI jako jeden z czołowych ekspertów w dziedzinie fałszowania dokumentów. W 2002 roku Steven Spielberg nakręcił film o życiu Abagnale’a pod tytułem „Złap mnie, jeśli potrafisz”. Rolę Franka zagrał Leonardo DiCaprio.