W Prawie restrukturyzacyjnym przewidziano dodatkowo domniemanie, wedle którego przyjmuje się, że dłużnik utracił powyższą zdolność do zaspokajania ww. zobowiązań, jeżeli opóźnienie w ich wykonywaniu przekracza trzydzieści dni. Również i w tym przypadku nie powinien być stosowany automatyzm, gdyż domniemanie to może zostać obalone, jeśli dłużnik wykaże, iż mimo opóźnienia przekraczającego 30 dni nie utracił on zdolności do bieżącego zaspokajania interesujących nas zobowiązań (np. dłużnik wykaże, że w krótkim okresie otrzyma wpływy, które pozwolą na uregulowanie kosztów i zobowiązań z art. 326 ust. 2 Prawa restrukturyzacyjnego, a prawdopodobieństwo tego wpływu graniczy z pewnością).