Największym beneficjentem wpływów z abonamentu jest Zrzeszenie Nadawców Publicznych - ARD. W jego skład wchodzi pierwszy program niemieckiej telewizji publicznej o tej samej nazwie i radiowo-telewizyjne ośrodki regionalne. Trafia do nich 80 procent dochodów z abonamentu, które w ubiegłym roku wyniosły ponad siedem miliardów euro.
Media publiczne mogą również nadawać reklamy pod warunkiem, że dochody z nich nie przekraczają wysokości dochodów z abonamentu. To jednak czysta teoria, bo dochody z reklam są dużo niższe. Zasady emisji reklam określa szereg przepisów. Telewizja publiczna może je nadawać tylko do 20.00. Publiczne radio nie może zamieścić ich więcej niż 90 minut w ciągu dnia. Zakaz przerywania reklamami mszy świętych i audycji dla dzieci obowiązuje nadawców publicznych i prywatnych.
Za korzystanie z odbiornika radiowego Niemcy muszą płacić 5 i pół euro. Abonament radiowo-telewizyjny to w sumie 17 euro i 3 centy. Większość Niemców płaci z poczucia obowiązku, choć istniejący system nie zapewnia skutecznej kontroli. Ściągalnością abonamentu zajmuje się specjalna instytucja utworzona w tym celu przez niemieckich nadawców publicznych. Nie ma jednak obowiązku wpuszczania jej inspektorów do mieszkań.
Źródło:IAR
