3. Rzeczowe aktywa trwałe
Wybrane zasady rachunkowości
Rzeczowe aktywa trwałe wykazuje się według ceny nabycia (kosztu wytworzenia) pomniejszonego o umorzenie
i odpisy z tytułu utraty wartości, z wyjątkiem gruntów, które wykazuje się według kosztu nabycia pomniejszonego
o odpisy z tytułu utraty wartości. Cena nabycia obejmuje wydatki, które można bezpośrednio przypisać do transakcji
nabycia danych pozycji. Na dzień przejścia na MSSF Spółka przyjęła wartość godziwą jako zakładany koszt. Koszty
poniesione w terminie późniejszym ujmuje się w wartości bilansowej składnika aktywów lub wykazuje jako oddzielny
składnik aktywów tylko wówczas, gdy prawdopodobne jest, że Spółka uzyska w przyszłości korzyści ekonomiczne
związane z tym składnikiem aktywów, a cenę nabycia danej pozycji można zmierzyć. Wszelkie pozostałe wydatki na
naprawę i konserwację odnoszone są do rachunku zysków i strat oraz innych całkowitych dochodów okresu
obrotowego, w którym zostały poniesione.
Amortyzację oblicza się metodą liniową w celu dokonywania odpisów ceny nabycia poszczególnych składników
aktywów do wartości końcowej w okresie ich ekonomicznej użyteczności:
• Grunty własne, prawo użytkowania wieczystego gruntów nie są amortyzowane
• Budynki, lokale i obiekty inżynierii lądowej i wodnej 5-50 lat
• Urządzenia techniczne i maszyny 3-30 lat
• Meble i wyposażenie wnętrz 3-5 lat
• Środki transportu 5 lat
Dla celów podatkowych, Spółka stosuje stawki amortyzacyjne określone w wykazie stawek amortyzacyjnych będącym
załącznikiem do ustawy z 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych.
Rzeczowe aktywa trwałe w budowie są wyceniane według kosztów faktycznie poniesionych. Nabyte prawo
wieczystego użytkowania gruntów wykazywane jest w pozycji grunty. Wartość początkową ustala się na podstawie
wartości godziwej (w przypadku transakcji połączenia jednostek gospodarczych) lub poniesionej ceny nabycia
(w pozostałych przypadkach). Na dzień sporządzenia rocznego sprawozdania finansowego Spółka dokonuje
przeglądu wartości końcowych i okresów użytkowania aktywów oraz wprowadza stosowne korekty do stosowanych
stawek amortyzacyjnych.
Wartość bilansową składnika aktywów odpisuje się bezpośrednio do wartości odzyskiwalnej, jeżeli wartość bilansowa
składnika aktywów jest wyższa niż szacowana wartość odzyskiwalna. Zyski i straty ze sprzedaży ustala się przez
porównanie wpływów ze sprzedaży z wartością bilansową. Następnie ujmuje się je w sprawozdaniu z całkowitych
dochodów.
Wybrane zasady rachunkowości
Utrata wartości aktywów niefinansowych: aktywa o nieokreślonym okresie użytkowania nie podlegają amortyzacji,
lecz corocznie są testowane pod kątem możliwej utraty wartości. Aktywa amortyzowane są poddawane przeglądom
pod kątem utraty wartości, jeżeli zdarzenia lub zmiany okoliczności wskazują, że wartość bilansowa może być
niemożliwa do odzyskania. Odpis aktualizujący z tytułu utraty wartości ujmuje się w sprawozdaniu z całkowitych
dochodów i wykazuje się w wysokości, o którą wartość bilansowa składnika aktywów przewyższa wartość
odzyskiwalną. Wartość odzyskiwalna stanowi wyższą z dwóch wartości: wartości godziwej pomniejszonej o koszty
doprowadzenia do sprzedaży i wartości użytkowej. Dla potrzeb oceny utraty wartości aktywa grupuje się na
najniższym poziomie, dla którego występują możliwe do zidentyfikowania przepływy pieniężne (ośrodki
wypracowujące środki pieniężne). Niefinansowe aktywa, inne niż wartość firmy, w odniesieniu do których uprzednio
stwierdzono utratę wartości, ocenia się na każdy dzień zakończenia okresu sprawozdawczego pod kątem
występowania przesłanek wskazujących na możliwość odwrócenia dokonanego odpisu.