Sygn. akt II AKa 17/13

G. S. był istotnym ogniwem (nieraz jedynym, jak przy kontakcie z M. H. i „ludźmi z B.”), łączącym współsprawców poszczególnych czynów. Jego rozległa aktywność wynika z wypowiedzi nie tylko J. M. i innych współoskarżonych wypowiadających się na jego temat, ale i zeznań świadków występujących w sprawie, nawet jeżeli – nieudolnie jak K. R. – motywują zmianę opinii na temat jego osoby. Oczywistym jest, że odgrywał istotną rolę nie tylko wykorzystując swoje kontakty (...), ale także np. we współdziałaniu z D. O. co było możliwe dopiero po pogodzeniu obu mężczyzn przez J. M.. Oceny tej nie może zmienić nawet fakt (częstego w środowisku przestępczym) oszukania go co do zysków z przestępnych przedsięwzięć (transport nr 3 narkotyków).

Niebagatelne też znaczenie dla jego roli w środowisku miało niewątpliwie wyższe wykształcenie oskarżonego, jego zawód (choć krytycznie oceniano uzyskiwane efekty w pracy zawodowej), a także pozycja w działalności samorządowej. Te wszystkie okoliczności wykluczają zasadność uznania roli osk. G. S. jako podrzędnej.

Sąd Apelacyjny nie znalazł uzasadnienia by uwzględnić apelację pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w zakresie zastosowania wobec oskarżonych J. M. i G. S. przepisu art. 60 § 3 k.k. oraz wysokości wymierzonych im kar.

Znaczenie wyjaśnień osk. J. M. dla ustalenia przestępnej działalności tego oskarżonego i pomówionych przez niego osób jest bezsporne. Sąd Okręgowy ponadto wykazał w uzasadnieniu, że bez relacji tego oskarżonego popartej w istocie w całości - co do faktów, kręgu osób, ich roli lub pozycji, efektów – przez osk. G. S. organy ścigania nie ujawniłyby samodzielnie przedmiotowych zdarzeń. Sąd I instancji przekonywująco umotywował, uwzględniając stosowny wniosek oskarżyciela publicznego, podstawy zastosowania wobec obu ww. oskarżonych dobrodziejstwa art. 60 § 3 k.k.

Argumentacja przedstawiona dla poparcia zarzutów stawianych przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, aczkolwiek dotyczy całości materiału dowodowego wyraźnie wskazuje na subiektywne odczucia pokrzywdzonego, choć w ostatnim etapie postępowania sądowego wyraźnie widać w jego słowach próbę swego rodzaju „obrony” osk. G. S.. Tym samym pokrzywdzony popada w sprzeczność. Nie negując jednak zasadności subiektywnych ocen pokrzywdzonego należy podzielić rzeczową argumentację Sądu Okręgowego co do podstaw zastosowania instytucji tzw. małego świadka koronnego oraz wymiaru kar orzeczonych wobec oskarżonych, których apelacja dotyczy.

Mając jednocześnie na uwadze prawomocne wyroki nie można - zdaniem Sądu Apelacyjnego - uznać ich za rażąco niewspółmierne.

Dlatego też Sąd odwoławczy nie uznał zasadności apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.